Γωγώ Πονηράκου, «Έξζιτ»

Κρύφτηκε
σ' ένα Βοκσβάγκεν λευκό
με δίχως ουρανό
Είπε πως
τα 'ζησε όλα μέσα στο λίγο
και πως η υπομονή είναι

Γωγώ Πονηράκου, «Δεκαπενταύγουστος στη Ρώμη»

Άδεια Ρώμη
όπως
άδεια Αθήνα•
η χαρά των τουριστών.

Βαδίζουμε αργόσυρτα

στις όχθες του Τίβερη,

Γωγώ Πονηράκου, «Αν ζούσε σήμερα η Κατερίνα»

Θα έδειχνε την τέχνη του
να ανοίγεις το στόμα
εκτοξεύοντας πέτρες,
αναρχία, εξέγερση.
Αν ζούσε, θα έκανε
πάνω-κάτω την Πατησίων

Γωγώ Πονηράκου, «Οδοφράγματα»

Πόσες ψυχούλες βάλατε
στο πιεστήριο;
Τι μεθόδους χρησιμοποιήσατε
και πόση πίεση ασκήθηκε;
Θέλω να πω, σαφώς, η δυσκολία
στην εκάστοτε ψυχή έγκειται·
από πόσες τρίχες

Γωγώ Πονηράκου, «Φυγή»

Φορές ελπίζεις
να βγει από την κοιλιά
ένα χέρι, να στηριχτεί
στις κλειδες σου
-να σε γυρίσει
μέσα έξω

Μα όταν

Γωγώ Πονηράκου, «Στον γιατρό»

Χάρη σ’ εκείνον τον γιατρό
δεν μπήκα τιμωρία κι επέστρεψα
στο ασφαλές
«Τσιγαράκι, γιατρέ;». Δεν κάπνισε ένα
μαζί μου, είπε μόνο:
«Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη
και να λες όλακαλάθατάνε»

Γωγώ Πονηράκου, «Γενέθλιο ποίημα»

Η μάνα έβλεπε τις ειδήσεις
των οκτώ: «Κάτω τα χέρια
από την Γκρενάντα»
ακολούθως η λειτουργία για
τα παιδιά που σκοτώνονται
στον πόλεμο
Ο καιρός ήταν βαρύς στην
ενδοχώρα και το χαλάζι

Γωγώ Πονηράκου, «Εξομολόγηση»

Τις πιο οριστικές αλήθειες
τις μοιράζομαι με ξένους,
γιατί
έχουν ευθύβολα μάτια και
θαρρετά αυτιά
Μετά μετανιώνω,
έγιναν αμέσως
δικοί μου

Γωγώ Πονηράκου, «Το κάψιμο στο θώρακα»

Κανείς δεν θα σου εξηγήσει
σωστά
αυτό το κάψιμο
απόπειρα κάνω·
στο πλάτωμα κάτω
από τον λαιμό που
συγκρατούν οι κλείδες

Γωγώ Πονηράκου, «Θλιπτικό μανιφέστο»

Θα μπορούσε να είναι πολλά
παραπάνω από μια κούκλα με μπλε μάτια
οι καθημερινές γυναίκες όπως αυτή
όπως τόσες με περιποιημένα κουρέματα
νύχια, τακτικά ρούχα

Λυπάμαι που βουλιάζουν στον πάτο
του νεροχύτη , όλες οι θλίψεις τους

Γωγώ Πονηράκου, «Κάθαρση»

Έδωσα την καρδιά στο παιδί
το μυαλό σ' εσένα,
να το επιδιορθώσεις και
τα κόκκαλα στη μανούλα μου
να τα πλύνει με λάδι και κρασί

Τα μαλλιά, τα μαλλιά μου

Στέλιος Δουμένης, «Εάν σκοτώσεις ένανε»

Παράξενα μεσ’ το ντουνιά!
δεν δίνουν πέτρα στο φονιά να κάτσει
και βλέπεις ώμους σκαλιστούς,
ασημοχρυσοκεντητούς,
και κάθονται κι ευφραίνονται,
ντουνιά που έχουν κάψει.
 
Εάν σκοτώσεις ένανε

Στέλιος Δουμένης, «Θεός και Διάβολος»

Τραπέζι έκανε ο Θεός του Διάβολου μια μέρα
και κει που τρώγαν κι έπιναν του λέει για φοβέρα:
— Τί θες και πας στον Οίκο μου κάθε γιορτή και σχόλη
και τί τους λες κρυφά στ' αυτί που ξεσηκώνονται όλοι;
 
— Τίποτα Παντοδύναμε, αλήθεια σου μιλάω,
πολλοί από τη μερίδα σου με προσκαλούν και πάω.
Πάω κι ακούω τι λεν κρυφά, τι φανερά για σένα,

Στέλιος Δουμένης, «Ο παπάς»

Ένας παπάς, γέρο παπάς, έξω απ' το ευαγγέλιο
τα έλεγε τα χωρατά με γούστο και με γέλιο.
Και κάθε Κυριακή μετά την λειτουργία
γέροι και νέοι του χωριού κάνανε απαρτία.
Τρώγανε, πίναν, λέγανε καθένας από ένα
για νά 'ρθει του παπά η σειρά ν' ακούσουνε κανένα.

Στέλιος Δουμένης, «Διάβολος και Θεός»

Ο Διάβολος και ο Θεός τρώγαν και συζητάγαν,
κάτι δικό τους λέγανε και "χά χα χά" γελάγαν.
Σε μια στιγμή του λέει ο Θεός —Τί γίνεται εκεί κάτω;
τους έχεις βάλει στη σειρά ή είναι άνω-κάτω;
— Εάν τους έχω στη σειρά χωράει αμφιβολία;
Αφού δεν πάει χωρίς εμένα, ένας στην εκκλησία.
— Μα εσύ έχεις κάνει Διάβολε, δουλειά πολύ μεγάλη,

Στέλιος Δουμένης, «Ο ζητιάνος κι ο Σουλτάνος»

Πήραν τα ρούχα του Σουλτάνου
και τα φορέσαν του ζητιάνου
κι όσοι δεν ξέραν το Σουλτάνο
μετάνοιες κάναν στο ζητιάνο.

Μα κι όσοι ξέραν το Σουλτάνο
και δεν γνωρίζαν πως και τι

Στέλιος Δουμένης, «Ο λύκος»

 Ο λύκος παίρνει το αρνί στα δόντια του και φεύγει,
η προβατίνα η μάννα του, γριά και πως να τρέξει.
Και τρέχει η δόλια όσο μπορεί ξοπίσω από το λύκο,
κι όλο του λέει με κλάματα και τον παρακαλάει.

“Άσε βρε λύκο το παιδί και πάρε εμέ την μάννα,
κι είναι μωρό - δεν πρόλαβε τη φύση να γνωρίσει”.

Στέλιος Δουμένης, «Θ' αφήσω να κρίνουν»

Θ' αφήσω να κρίνουν οι άλλοι που θά 'ρθουν,
με τούτους συζώ, συνυπάρχω, με ξεύρουν.
Οι άλλοι που θά 'ρθουν, απλά, δεν θα μ' εύρουν
ουδέ θα μισούνε ουδέ θα ζηλεύουν.
 
Θ' αφήσω να κρίνουν οι άλλοι που θά 'ρθουν,
αυτοί που στο κάδρο χαρτί θα με βρούνε.
Ετούτοι με βλέπουν, μ' αγγίζουν, με ζούνε,

Στέλιος Δουμένης, «Η παρέα»

Περνούσα τα μεσάνυχτα κοντά η ώρα δύο
κι άκουσα που γλεντούσανε μες το νεκροταφείο.
Πενιές ακούγονταν γλυκές στο μάρμαρο από κάτω,
αγνές, απλές, αυθεντικές, σε παίξιμο στακάτο.
Είχαν στου Νίκου μαζευτεί όλη η παλιοπαρέα,
γλεντούσαν και τραγούδαγαν παλιά τραγούδια ωραία.

Στέλιος Δουμένης, «Το Γιασεμί κι ο Δυόσμος»

Κάποια βραδιά το γιασεμί
και μιαν αυγούλα ο δυόσμος
μου είπανε που κρύβεται
ο πιο ωραίος κόσμος.

Και γω τον φανταζόμουνα
σε μαγικά παλάτια