Γιώργος Φιλιππίδης, «Γαλάζια μηχανή – I»

Έφευγε απάνω σε τροχιές 
ριζωμένες σ’ έναν έρημο τόπο, 
σαν μια λάμψη στο μάτι του ορίζοντα, 

απάνω στον καιρό 
που μπορούσε να λυγίζει, να λυγίζει, να λυγίζει 
δίχως ποτέ να ραγίζεται. 
Και τα μίλια το κατάπιναν λαίμαργα. 
Σ’ ένα βαγόνι του καπνίσαμε, 
γελάσαμε, 

παράξενο γέλιο, 
παράξενο, που κάτω από τα ρούχα μας, 
κάτω από το πετσί μας 
άλλες είχαμε τροχιές χαραγμένες 

και καημούς μυστικούς 
κι αρίφνητους προορισμούς 
και έναν 
μπλεγμένο στο σκοτάδι.

από τη συλλογή Γαλάζια μηχανή, εκδ. Καστανιώτη, 1999

πηγή 

Ο Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997) είχε δείξει το συγγραφικό του ταλέντο από την παιδική του ηλικία. Σε ηλικία μόλις 11 ετών έγραψε τις πρώτες του ιστορίες με τίτλο Στον ώμο ενός πανύψηλου γίγαντα και με πολιτικό περιεχόμενο. Εκεί έκανε και τις πρώτες του αναφορές στην έννοια της αυτοχειρίας. Πρόλαβε να δημοσιεύσει μερικά κείμενά του στο περιοδικό Ιδιότροπο και δυο άρθρα στο περιοδικό Αντί. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1997 αυτοκτόνησε. Δύο χρόνια αργότερα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσίασαν μερικά από τα τελευταία του ποιήματα σε μία συλλογή με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή» (από Βικιπαίδεια)