Τάσος Κόρφης, «Μιας ακούσιας υποχώρησης»

Τελείωσε τ' ωραίο ταξίδι. Για λίγο
Ας καθίσω. Μέσα στην ένδεια του χώρου
Να ξεκουραστώ.

Η νύχτα στρατολογεί συντρόφους. Οι ψίθυροι των περαστικών
Πληθαίνουν. Κατάμονος

Τάσος Κόρφης, «Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά»

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.

Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙
προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων

Τάσος Κόρφης, «Των μεγάλων χώρων»

Ω πόσα ποιήματα βιωμένα και όχι γραμμένα
Σε καφενεία σταθμών ή σε ανήσυχες αποβάθρες
Την ώρα που το σμίξιμο ακολουθεί το χαμό,
Και πρέπει να ενωθείς με το πλήθος
Ή άσκοπα να περιμένεις το νυχτερινό επιβάτη.
Ω πόσο προσφιλείς είναι αυτοί οι μεγάλοι χώροι όταν αδειάζουν
Και μένεις ασάλευτος, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό

Τάσος Κόρφης, «Οι άγγελοι»

Άδικα ψάχνεις να βρεις στο χώμα
Τα ίχνη από εκείνο το σώμα - αν υπήρξε σώμα -
Θαμμένο σε τάφο κοινό, μια μέρα βροχής.
Κι άδικα οι φύλακες ορκίζονται για την ταφή.

Οι άγγελοι έχουν φτερά, ολόλευκα κρίνα που ανθίζουν
Όταν περνούν από τους ουρανούς μας, έστω για λίγο.
Έχουν μαλλιά από νέφη κι υδάτινα δάχτυλα

Τάσος Κόρφης, «Η θάλασσα γίνεται κήπος»

Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος.
Στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες. Μ’ ασβέστη
σκεπάζουν τα δάκρυα. Σεντόνι λευκό χειρουργείου
σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια.
Μικραίνει ο κόσμος μα εσύ, ματωμένη καρδιά μου, πολύκαρπο ρόδι,
και πάλι μαζί σου με πας ταξιδιώτη για ναυάγιο και πάλι
και πάλι σκιρτάς σαν πουλί μες στο χιόνι, σαν ελπίδα αιχμαλώτου.

Τάσος Κόρφης, «Θάνατος σε πολυκατοικία»

Όχι μόνο να ζήσεις μα ούτε και να πεθάνεις δεν μπορείς σ’ αυτήν
την πολυκατοικία,
με τους τόσους αδιάφορους ενοίκους να δαιμονίζονται στα
διπλανά διαμερίσματα
ή, ακόμα, να χτυπάνε τα ντουβάρια για να πάψουν τα μοιρολόγια
της μάνας σου
που, σαν το χλωμό κερί, θα λιώνει κοντά σου.

Τάσος Κόρφης, «Για Κάποιο Νέο Μόνο»

Οι δρόμοι αψέντι ευώδιασαν αψύ,
υγρές θηλές οι αφύλακτες διαβάσεις·
μ’ άνθη γεμίσαν οι ερημιές, κι εσύ
μαζεύεσαι νωρίς για να διαβάσεις.
 
Φοβάσαι το έξω, νιώθεις κούραση
για τα παιχνίδια, τις φωτοσκιάσεις
του μάταιου κόσμου. Απόμεινες νησί·

Τάσος Κόρφης, «Των μοναχικών ποιητών»

Κοσμική δεξίωση ποιητών
Και, βέβαια, η ποίηση δεν υπάρχει εδώ
Στα πολυτελή σαλόνια με τη λαϊκότροπη μουσική,
Στους επώνυμους, φουσκωμένους διάνους,
Στην κοσμική ηθοποιό,
Πού με συγκινημένη, τάχα, φωνή απαγγέλλει
Τα ονόματα των διάσημων ξένων ποιητών: Ενός φίλου
Του Πωλ Ελυάρ, ενός μεταφραστή της Βίβλου

Τάσος Κόρφης, «Της μοναξιάς»

Και μη θελήσεις να σου προσφέρω τη μοναξιά μου,
Αυτή την ήρεμη ακροθαλασσιά με τους πευκώνες,
Τ’ αρχαία ερείπια, τα φοβισμένα ζώα, τα κρίνα
Των βράχων. Μη θελήσεις να σου προσφέρω τις ώρες
μου,
Σπαταλημένες σε πολυσύχναστους σταθμούς,
Ανάμεσα στην πλήμμη των επιστροφών και τη ρηχία των

Τάσος Κόρφης, «Το τέλος των θερινών διακοπών»

Σε μια παραθερίστρια

Έρχεται πάντα το τέλος των θερινών διακοπών
Και πρέπει να υπομείνω τις παλιές συνήθειες:
Τα γράμματα, που στοίβες με προσμένουν στο κατώφλι,
Τα πρόσωπα, που, μόλις επιστρέψω, θα μ' επισκεφτούν.

Της ξεγνοιασιάς τ' αλάτι γρήγορα θα ξεραθεί,

Τάσος Κόρφης, «Υστεροφημία»

Όταν υποχωρήσουμε πια κάτω
 από τον καταιγισμό του πυρός
και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη της ηρεμίας
και δεν υπάρχει πια ο πυρετός,
το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί
κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί
σε αδιέξοδες κατευθύνσεις,

Τάσος Κόρφης, «Αυτά που είδαμε ήταν πολλά»

Όχι άλλα θεάματα – μας φτάνουν
τα όσα είδαμε, τα όσα ποθήσαμε,
τα όσα, λησμονημένα, μας καταδυναστεύουν.
Η παρέλαση με τους εστεμμένους και τους πρίγκιπες
ας σταματήσει πια.
Ας σταματήσει κι η διαδήλωση
με τους ρακένδυτους και τους πεινασμένους.
Αυτά που είδαμε ήταν πολλά, μας κούρασαν.

Τάσος Κόρφης, «Διαζύγιο»

Τα βγάλαν όλα στο σφυρί:
τα έπιπλα, τα κάδρα, τα χαλιά.
Είπαν να μην αφήσουν τίποτα που να θυμίζει
τα είκοσι χρόνια που έζησαν μαζί
κάτω από την ίδια στέγη.
Απόφαση πικρή, απεγνωσμένη
–παρά τον κάποιο της ηρωισμό– προσπάθεια
εκ των προτέρων καταδικασμένη, μια και γνώριζαν

Τάσος Κόρφης, «Το παράθυρο»

Πίσω απ’ το παράθυρο το ίδιο πάντα δέντρο.
Κάποτε ξεμπλέκαμε τους χαρταετούς μας
από τους κλώνους του.
Αργότερα χαράζαμε στον κορμό του
το αλφαβητάριο των ενθουσιασμών.
Τώρα
ξεκουραζόμαστε στη ρίζα του.

Τάσος Κόρφης, «Το δέντρο»

Πίσω από το παράθυρο, το ίδιο πάντα δέντρο.
Κάποτε ξεμπλέκαμε τους χαρταετούς μας
από τους κλώνους του.
Αργότερα χαράζαμε στον κορμό του
το αλφαβητάριο των ενθουσιασμών.
Τώρα ξεκουραζόμαστε στη ρίζα του.

Τάσος Κόρφης, «Της βροχής»

Στη Lucila

Ανάλαφρη στάθηκες μες στη βροχή. Έβρεχε ακόμα
σ' έρημους δρόμους άξενης πόλης.
Όλα κλεισμένα ή τρέχοντα. Πάνω απ' το στέγαστρο
αγέρας.

Ανάλαφρη: γλάρος σε θάλασσα, στάθηκες

Τάσος Κόρφης, «Ισορροπία»

Ισορροπούσαμε σε τεντωμένο σκοινί - πάνω ο ουρανός,
κάτω η νύχτα -
Εσύ κι εγώ ισορροπούσαμε κι είχαμε ενώσει τα χέρια,
Να κρατηθούμε κοντά, να μη πέσουμε.
Ισορροπούσαμε σαν δυο πουλιά που ερωτικά λικνίζονται
Σ' εύθραυστο κλώνο.

Μάρθα Ριβέρα Γαρίδο (Martha Rivera-Garrido), «Δεν επιστρέφεις»

 Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Δημήτρης Δούκαρης, «Αφού υπάρχεις εσύ»

αφού υπάρχεις εσύ,
με τα μαλλιά σου απλωμένα στη θάλασσα,
με τ’ απέραντα κοκκινωπά μαλλιά σου
βυθισμένα στην απέραντη θάλασσα
το πρόσωπό μου στολισμένο στα μαλλιά σου,
τα δάχτυλα μου αναπτερωμένα στα μαλλιά σου ―

Δημήτρης Δούκαρης, «Οι φωτογραφίες»

Παράλογη μελαγχολία με ξεσήκωσε
προχτές που έψαχνα
παλιά χαρτιά του Κόμματος
και κίτρινες φωτογραφίες
μέσα σε τόσα χρόνια, όλο τα ίδια ενδύματα :

έβλεπα το σακάκι μου στην έσχατη υποδούλωση,