Γιώργος Φιλιππίδης, «Μελίσσα – IV»

Γύρεψα πάντοτε 
εκδίκηση 
στ’ όνομα καθετί εύθραυστου, 
είχα ξεχάσει πως ό,τι 
είναι εύθραυστο 
είμαι εγώ, 
πως είσαι εγώ. 
Έφυγα γρήγορα 
μες στον εαυτό μου, 
όπως ο Ηρακλής 
μες στον χιτώνα που του 
ξεκόλλαγε τις σάρκες· 
έφθασα σπίτι, 
ο Ένοικος έφθασε σπίτι, 
τα βήματά του 
τρίζαν στο πάτωμα 
σαν ασανσέρ με τα λουριά του φθαρμένα, 
πάνω κάτω 
πάνω κάτω· 
στα κούφια βήματά του μέσα 
στο σκοτάδι 
άνθιζε σαρκοβόρο λουλούδι· 
Κάθισα, 
μια βραχυκυκλωμένη συσκευή· 
πια δεν μπορούσα 
να εκτοξευτώ 
στον ουρανό, 
ο ουρανός με κοιτούσε 
φακίρης απάνω στις κεραίες, 
ένας γέρος που κανέναν δεν νοιάζει 
και κανέναν δεν νοιάζεται· 
ο ουρανός ξοφλημένος 
μου είπε: 
«Υποδύεσαι τον εαυτό σου», 
κι ο Έρωτας 
χαμογελούσε 
με ένα χαμόγελο 
πιο ακροβατικό 
χίλιες φορές 
απ’ το χαμόγελο του 
Da Vinci.

από τη συλλογή Γαλάζια μηχανή, εκδ. Καστανιώτη, 1999

πηγή 

Ο Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997) είχε δείξει το συγγραφικό του ταλέντο από την παιδική του ηλικία. Σε ηλικία μόλις 11 ετών έγραψε τις πρώτες του ιστορίες με τίτλο Στον ώμο ενός πανύψηλου γίγαντα και με πολιτικό περιεχόμενο. Εκεί έκανε και τις πρώτες του αναφορές στην έννοια της αυτοχειρίας. Πρόλαβε να δημοσιεύσει μερικά κείμενά του στο περιοδικό Ιδιότροπο και δυο άρθρα στο περιοδικό Αντί. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1997 αυτοκτόνησε. Δύο χρόνια αργότερα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσίασαν μερικά από τα τελευταία του ποιήματα σε μία συλλογή με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή» (από Βικιπαίδεια)