(1).jpg)
.png)
Ξύπνησα
με μιαν αφή αλαφριά στο πρόσωπο
από χέρι ανθρώπινο.
Σχίζαμε τον κάμπο,
ένα ύφασμα γεμάτο μπαλώματα
– του ήρωα η ψυχή.
Με σταλαγμένη στα μάτια μου τη στάλα
του κήπου.
Με δυο λόγους που μόχλευαν το μάγμα στα σωθικά μου·
κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος, θα στέρξει,
θα γείρει το κεφάλι,
θα κοιμηθεί.
Μα η μηχανή αγρυπνά και ταξιδεύει.
Να μη φοβάσαι τα σκυλιά που αλυχτάνε
στη λάμψη ενός ξοδεμένου φεγγαριού,
να μη φοβάσαι τα σκυλιά που γρυλίζουν
απ’ τα βάθη του στέρφου πηγαδιού,
να μη φοβάσαι τα σκυλιά που ξεσχίζουν
κάθε αφανέρωτου λογισμού τις σάρκες.
Ταξίδι άγιο
απάνω στα σίδερα σπινθηρίζοντας φωτιά,
άγιο ταξίδι, ταξίδι της Γυναίκας με
τα ραγισμένα μάτια, που όλο θέλει να τραγουδά·
γυρνώντας στ’ οκτώ των βουνοσειρών
με το σημάδι του απείρου,
σκορπώντας μέθη
ενός αλλόκοτου μύρου.
Όνειρο άγιο,
όνειρο του τόπου που δεν υπάρχουν όνειρα,
λάγιασε.
Κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος, θα στέρξει,
θα γείρει το κεφάλι,
θα κοιμηθεί.
Μα η μηχανή αγρυπνά και ταξιδεύει.
από τη συλλογή Γαλάζια μηχανή, εκδ. Καστανιώτη, 1999
με μιαν αφή αλαφριά στο πρόσωπο
από χέρι ανθρώπινο.
Σχίζαμε τον κάμπο,
ένα ύφασμα γεμάτο μπαλώματα
– του ήρωα η ψυχή.
Με σταλαγμένη στα μάτια μου τη στάλα
του κήπου.
Με δυο λόγους που μόχλευαν το μάγμα στα σωθικά μου·
κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος, θα στέρξει,
θα γείρει το κεφάλι,
θα κοιμηθεί.
Μα η μηχανή αγρυπνά και ταξιδεύει.
Να μη φοβάσαι τα σκυλιά που αλυχτάνε
στη λάμψη ενός ξοδεμένου φεγγαριού,
να μη φοβάσαι τα σκυλιά που γρυλίζουν
απ’ τα βάθη του στέρφου πηγαδιού,
να μη φοβάσαι τα σκυλιά που ξεσχίζουν
κάθε αφανέρωτου λογισμού τις σάρκες.
Ταξίδι άγιο
απάνω στα σίδερα σπινθηρίζοντας φωτιά,
άγιο ταξίδι, ταξίδι της Γυναίκας με
τα ραγισμένα μάτια, που όλο θέλει να τραγουδά·
γυρνώντας στ’ οκτώ των βουνοσειρών
με το σημάδι του απείρου,
σκορπώντας μέθη
ενός αλλόκοτου μύρου.
Όνειρο άγιο,
όνειρο του τόπου που δεν υπάρχουν όνειρα,
λάγιασε.
Κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος, θα στέρξει,
θα γείρει το κεφάλι,
θα κοιμηθεί.
Μα η μηχανή αγρυπνά και ταξιδεύει.
από τη συλλογή Γαλάζια μηχανή, εκδ. Καστανιώτη, 1999
πηγή
Ο Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997) είχε δείξει το συγγραφικό του ταλέντο από την παιδική του ηλικία. Σε ηλικία μόλις 11 ετών έγραψε τις πρώτες του ιστορίες με τίτλο Στον ώμο ενός πανύψηλου γίγαντα και με πολιτικό περιεχόμενο. Εκεί έκανε και τις πρώτες του αναφορές στην έννοια της αυτοχειρίας. Πρόλαβε να δημοσιεύσει μερικά κείμενά του στο περιοδικό Ιδιότροπο και δυο άρθρα στο περιοδικό Αντί. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1997 αυτοκτόνησε. Δύο χρόνια αργότερα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσίασαν μερικά από τα τελευταία του ποιήματα σε μία συλλογή με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή» (από Βικιπαίδεια)
Ο Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997) είχε δείξει το συγγραφικό του ταλέντο από την παιδική του ηλικία. Σε ηλικία μόλις 11 ετών έγραψε τις πρώτες του ιστορίες με τίτλο Στον ώμο ενός πανύψηλου γίγαντα και με πολιτικό περιεχόμενο. Εκεί έκανε και τις πρώτες του αναφορές στην έννοια της αυτοχειρίας. Πρόλαβε να δημοσιεύσει μερικά κείμενά του στο περιοδικό Ιδιότροπο και δυο άρθρα στο περιοδικό Αντί. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1997 αυτοκτόνησε. Δύο χρόνια αργότερα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσίασαν μερικά από τα τελευταία του ποιήματα σε μία συλλογή με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή» (από Βικιπαίδεια)
