Γιώργος Φιλιππίδης, «Γαλάζια μηχανή – II»

Ολοένα ταξιδεύαμε, 
απ’ το παράθυρο κοιτώντας πέρα 
τον ουρανό της αυγής 
στο λουλάκι, 
το τίναγμα της πεταλούδας, 
ίδιο με το μύχιο φτερούγισμα 
που τόσες νύχτες 
μας κράταε ξάγρυπνους. 
ακούοντας αχνά 
το βούισμα της μέλισσας. 
ως και τον ψίθυρο της γης 
που θρόιζε τα φύλλα 
καθώς ανθούσε η άνοιξη, 
αργά, 
σαν ένα λουλούδι που βλασταίνει 
σ’ ένα θρύψαλο χάος. 

Άνεμε, άνεμε, 
που γλιστράς στις μεμβράνες του πόνου ανάμεσα, 
κύμα, 
που δεν έχεις άμπωτη στα κοράλλια του νου των ανθρώπων, 
φιλί, 
της άλικης γιορτής, 
φιλί λυμένο στα σταυροδρόμια της αβύσσου, 
όχι 
άλλο αίμα. 

Είναι σκληρές οι που μας Έχεις, 
των βουνών οι τροχαλίες, 
η μιλιά μας αμίλητη 
στα ζωγραφιστά Σου σύννεφα μπροστά· 
και μήτε η ανάσα μας, 
σκορπώντας σαν στάχτη 
πάνω απ’ τη θάλασσα, 
δεν είν’ αλαφριά, γιατί μένει μες 
στην ανάσα μας, η Σιωπή σου, 
η από πάντα γεννημένη.

από τη συλλογή Γαλάζια μηχανή, εκδ. Καστανιώτη, 1999

πηγή 

Ο Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997) είχε δείξει το συγγραφικό του ταλέντο από την παιδική του ηλικία. Σε ηλικία μόλις 11 ετών έγραψε τις πρώτες του ιστορίες με τίτλο Στον ώμο ενός πανύψηλου γίγαντα και με πολιτικό περιεχόμενο. Εκεί έκανε και τις πρώτες του αναφορές στην έννοια της αυτοχειρίας. Πρόλαβε να δημοσιεύσει μερικά κείμενά του στο περιοδικό Ιδιότροπο και δυο άρθρα στο περιοδικό Αντί. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1997 αυτοκτόνησε. Δύο χρόνια αργότερα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσίασαν μερικά από τα τελευταία του ποιήματα σε μία συλλογή με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή» (από Βικιπαίδεια)