Στέλιος Δουμένης, «Θεός και Διάβολος»

Τραπέζι έκανε ο Θεός του Διάβολου μια μέρα
και κει που τρώγαν κι έπιναν του λέει για φοβέρα:
— Τί θες και πας στον Οίκο μου κάθε γιορτή και σχόλη
και τί τους λες κρυφά στ' αυτί που ξεσηκώνονται όλοι;
 
— Τίποτα Παντοδύναμε, αλήθεια σου μιλάω,
πολλοί από τη μερίδα σου με προσκαλούν και πάω.
Πάω κι ακούω τι λεν κρυφά, τι φανερά για σένα,
με την υποκρισία τους τα 'χω κι εγώ χαμένα.
 
— Διάβολε παραφέρεσαι, γιά μάζεψε το νου σου,
για θα σε φέρω πάρα δω να χάσεις τους δικούς σου.
 
— Σαν πάρεις την απόφαση για να με φέρεις πάνω
και τους αγγέλους μου και σε, δικούς μου θα σας κάνω.
 
— Διάβολε κάτσε φρόνιμα στο λέω για καλό σου,
μη βγάζει γλώσσα στο Θεό, θα βρεις το διάβολό σου.
 
— Μη βλαστημάς Πανάγαθε, ας πιούμε άλλο ένα·
κι έφερε βόλτα την ουρά ξύνοντας τον αυχένα.
 
— Μη φέρνεις βόλτα την ουρά και ξύνεις τον αυχένα,
τέτοια σου κόλπα πονηρά δεν πιάνουνε σε μένα.
Έχω κι εγώ τους μυστικούς που μου τα παραγγέλνουν
και μη φυτρώνεις διάβολε εκεί που δεν σε σπέρνουν.
Τζάμπα χτυπάς την κεφαλή για να λυγίσει ο βράχος,
εγώ σ' έκανα διάβολο – δεν έγινες μονάχος.
Σ' έκανα νά 'χω κάποιονε τα λάθη να φορτώνω,
κι όταν θελήσεις να μου βγεις την κεφαλή σου λειώνω.

πηγή

Ο Στέλιος Δουμένης γεννήθηκε στη Σαλαμίνα. Την δεκαετία του 1940 μετά δυσκολίας κατορθώνει να μάθει γράμματα. Από πολύ νωρίς και για βιοποριστικούς λόγους ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως του κτηνοτρόφου, πτηνοτρόφου, σερβιτόρου αλλά και του Κουρέα. Παράλληλα ασχολήθηκε με την μουσική, τον στίχο  και την ποίηση. Την μουσική υπηρέτησε κατά βάση μετά το 1950.

Γράφει χαρακτηριστικά η Ευγενία Σπετσιώτου-Μέλλιου για την ποίηση του Στέλιου Δουμένη:  Διαβάζοντας ποιήματα του Στέλιου Δουμένη φέρνεις στον νου σου Δροσίνη, Πορφύρα, αγγίζεις τις χορδές του Βάρναλη και αντιλαμβάνεσαι πως οι σκέψεις και ο προβληματισμός του Ρίτσου έχουν κοινή αφετηρία τις ίδιες πηγές από τις οποίες ήπιε νερό και δροσίστηκε, δίψασε πάλι και αγωνίστηκε ένας απλός βιοπαλαιστής εμπλουτισμένος με τις ευαισθησίες της φυλής του. πηγή