Αργύρης Εφταλιώτης, «Το τραγούδι της ταβέρνας»

Πάρε μαχαίρι κόψε με καὶ ρῖξε τὰ κομμάτια μου,
                                                   -μάτια μου-
         καὶ ρῖξ᾿ τα μέσα στὸ γιαλό.

Ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ μ᾿ ἄφησες, τὸ κόσμο αὐτὸ σιχάθηκα

                          -χάθηκα-
         καὶ δὲν ἐλπίζω πιὰ καλό.

Ἂν βάζεις τώρα τ᾿ ἄσπρα σου καὶ τὰ μαλαματένια σου,
                                                             -ἔννοιά σου-
         θά ῾ρθει καιρὸς ποὺ θὰ θρηνῇς,

ποὺ θὰ σταθεῖς στὸ μνῆμα μου νὰ πεῖς ἕνα παράπονο

                                                              -κι ἄπονο-

         θὰ μ᾿ εὕρῃς ὅσο κι ἂν πονῇς.

Πάρε φωτιὰ καὶ κᾶψε με κι ἀντάμα μὲ τὴ στάχτη μου

                                                         -τ᾿ ἄχτι μου-

         μὲς τὰ πελάγη νὰ σκορπᾷς,

νὰ μὴ σέ ῾βρῇ τὸ κρῖμα μου, μαριόλα μου Ἠπειρώτισσα,

                                                               -ρώτησα-

        καὶ μοῦ ῾παν ἄλλον ἀγαπᾷς.

πηγή

 

Το Αργύρης Εφταλιώτης ( Μήθυμνα Λέσβου, 1849 – Αντίμπ (Antibes) νότια Γαλλία 1923) είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του λογοτέχνη Κλεάνθη Μιχαηλίδη. Η πρώτη εμφάνιση του Εφταλιώτη στα γράμματα σημειώνεται με τη συμμετοχή του στον «Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό» του 1889, όπου η ποιητική συλλογή του «Τραγούδια του ξενητεμένου» βραβεύθηκε και απέσπασε τον έπαινο της κριτικής επιτροπής, αφού το πρώτο βραβείο το κέρδισε ο Κωστής Παλαμάς με το ποίημα «Ύμνος εις την Αθηνάν». Το ψευδώνυμο του ποιητή είναι απόρροια της νοσταλγίας του: Προέρχεται από την Εφταλού', παραθαλάσσια τοποθεσία και σήμερα οικισμό στις βορειότερες ακτές της Λέσβου (το όνομα προέρχεται από το «Ευθαλού» = ευ + θάλλω, δηλαδή «πρασινίζω καλά»). Μάλιστα, στην Ευθαλού αγόρασε αργότερα, επηρεασμένος, ένα κτήμα για να ηρεμεί ο Ηλίας Βενέζης.  [Βιογραφία]