Κώστας Καρυωτάκης, «Gala»

Θὰ γλεντήσω κι ἐγώ μιὰ νύχτα.
Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,
ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,
μ' ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ
γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ' ὅλοι.
Τ' ἀστέρια τρεμουλιάζουνε καθὼς
τὸ μάτι ανοιγοκλείνει προτοῦ δακρύσει.
Ὁ κόσμος τῶ δεντρῶνε ρέβει ὀρθός.
Κλαίει παρακάτου ἡ βρύση.
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά,
κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῶ θανάτου,
μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ
τ' ἀσημοδάχτυλά του.
Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερό
κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ,
ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ
καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη.
Οἱ μπάγκοι μᾶς προσμένουν. Κι ὅταν βγεῖ
τὸ πρῶτο ρόδο στ' οὐρανοῦ τὴν ἄκρη,
ὅταν θὰ σκύψει ἀπάνου μας ἡ αὐγὴ
στὸ μαῦρο μας τὸ δάκρυ
θὰ καθρεφτίσει τ' ἀπαλό της φῶς.
Γιομάτοι δέος ὀρθοὶ θὰ σηκωθοῦμε,
τὸν πόνο του θὰ εἰπεῖ κάθε ἀδερφὸς
κι ὅλοι σκυφτοὶ θ' ἀκοῦμε
Κι ὡς θὰ σᾶς λέω γιὰ κάτι ὡραῖο κι ἁβρό
ποὺ σκυθρωποὶ τὸ τριγυρίζουν πόθοι,
τὴ λέξη τὴ λυπητερή θὰ βρῶ
ποὺ ἀκόμα δὲν εἰπώθη.
Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,
ἐλάτε στὸ δικό μου περιβόλι,
μ' ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ
γιὰ νᾶν τὸ ζήσουμ' ὅλοι.

~

Ποιητική συλλογή: 'Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων'  (1919)