Στέλιος Δουμένης, «Θάλασσα»

Θάλασσα πικροθάλασσα δεν βγαίνεις απ' το νου μου
σκληρή, μπαμπέσα, άπονη, φόνισσα του παιδιού μου.
Θάλασσα μαύρη θάλασσα, κακιά λεβεντοπνίχτρα
μ' άφησες χήρα με ορφανά τη μαύρη κείνη νύχτα.
 
Θάλασσα άπιστη γιατί; τί σού 'χω καμωμένα
κι έσταξες δηλητήριο τόσο πολύ σε μένα;
 
Ο άνθρωπος με τόσο νου τα πράγματα συγχέει
κατηγορεί τη θάλασσα χωρίς αυτή να φταίει.
Ο άνεμος την τυραννά, τη σπρώχνει και τη δέρνει
κι αυτή αγκαλιάζει ό,τι βρει να κρατηθεί η καημένη.
 
Κι ο πεισματάρης άνεμος σκάφτει ως τα βάθεια
και την πετάει στη στεριά και τη χτυπάει στα βράχια,
 
κι η θάλασσα αδύναμη αφρίζει και βογκάει
για να σωθεί ζητάει να βρει απάνεμα να πάει.
Κι όταν ξεσπάει ο άνεμος ούτε που καν σαλεύει
στη ράχη της η χάρτινη βαρκούλα ταξιδεύει.

πηγή

Ο Στέλιος Δουμένης γεννήθηκε στη Σαλαμίνα. Την δεκαετία του 1940 μετά δυσκολίας κατορθώνει να μάθει γράμματα. Από πολύ νωρίς και για βιοποριστικούς λόγους ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως του κτηνοτρόφου, πτηνοτρόφου, σερβιτόρου αλλά και του Κουρέα. Παράλληλα ασχολήθηκε με την μουσική, τον στίχο  και την ποίηση. Την μουσική υπηρέτησε κατά βάση μετά το 1950.

Γράφει χαρακτηριστικά η Ευγενία Σπετσιώτου-Μέλλιου για την ποίηση του Στέλιου Δουμένη:  Διαβάζοντας ποιήματα του Στέλιου Δουμένη φέρνεις στον νου σου Δροσίνη, Πορφύρα, αγγίζεις τις χορδές του Βάρναλη και αντιλαμβάνεσαι πως οι σκέψεις και ο προβληματισμός του Ρίτσου έχουν κοινή αφετηρία τις ίδιες πηγές από τις οποίες ήπιε νερό και δροσίστηκε, δίψασε πάλι και αγωνίστηκε ένας απλός βιοπαλαιστής εμπλουτισμένος με τις ευαισθησίες της φυλής του. πηγή