Χάρης Γαρουνιάτης, «Ορατόριο της Καθαρίστριας»

Λέει πως
σήμερα δεν είναι αργά
αλλά αύριο μπορεί
να είναι.
Πως μ’ αγαπάει, με καλεί, με
περιμένει·
πως τώρα είναι στο μετρό,
στο λεωφορείο,
στο επόμενο στενό — νά
τος, έρχεται,
αρκεί έστω και τώρα να
πιστέψω σε αυτόν
αρκεί έστω και τώρα
να του ανοίξω την καρδιά μου.
Όταν
μιλάει, μιλάει μόνο για εκείνον
και
με τη μελωδική φωνή της (που εξάλλου
ήταν δικό του δώρο)
τραγουδάει ύμνους
μόνο προς αυτόν, και με τη σκούπα
διώχνει
τα σκουπίδια και το χώμα και τη σκόνη
μας
που είναι τα βάσανα κι οι πόνοι
αυτού του κόσμου,
το εισιτήριο για να
εισέλθει στη δίκαιη
κι ευφρόσυνη
βασιλεία του, όπου η επίγεια θυσία
θα
‘ναι ανάλογη της επουράνιας χάριτος.

 Πάντα
μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς.

 Πάντα
μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς.
Όμως
η καρδιά μου, σμιλεμένη από τα χέρια
του
Ντιντερό και του Ρουσό, εφύη στο κεφάλι
μου
σαν μία σφαίρα: πιστεύει μόνο σε
ό,τι
της αντιστέκεται. Τίποτε δεν
παρασέρνει
κι από τίποτε δεν
παρασύρεται.
Γιαμπσίρα, μη με ρωτάς
ποιος έπλασε
τον ήλιο και τη γη, ποιος
φιλοτέχνησε
τις ρίγες της ζέβρας.
Τέτοια ερωτήματα
υποχρεώνουν το μυαλό
μου να σηκώνει
με άγνοια τους ώμους,
την ίδια ώρα που εσύ
απλώνεις κατανυκτικά
τα χέρια προς τον ουρανό,
όπου ένα
περιστέρι (ίσως άγιο, ίσως όχι)
ετοιμάζεται
να ρίξει πάνω μας το φως
του ή την κουτσουλιά.

~

από τη συλλογή Ροσινιόλ, εκδ. Αντίποδες, 2019
πηγή

Ο Χάρης Γαρουνιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Από τις εκδόσεις Αντίποδες κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ροσινιόλ (2019).

 

 ΕΔΩ ο ποιητής απαγγέλει το ποίημα "Ψίθυροι ενός επαναλαμβανομένου εφιάλτη" από τη συλλογή
Η ιστοσελίδα του ποιητή-μεταφραστή