Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει
στις κοιλάδες του στήθους μου
όταν φτάνει αργοβάδιστη
και με του ύπνου το πέτρωμα
βαριά με σκεπάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
με μια ωχρή προσμονή καθώς γέρνει
να ραμφίσει απ’ τα μάτια μου
σπόρο σπόρο της μέρας την ίριδα
και στον κόσμο μου πρόσωπο αλλάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
όπως αίμα από φόνο βαρύ
που συρίζει σε χώρα κατάνακρη,
στης καρδιάς την αμίλητη γη,
τη σιωπή μου ταράζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
με μια βρόχινη αφή
μου νοτίζει τον νου,
με της δίψας τη στάχτη
ζεστή στο στόμα μου στάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
που θροΐζει στο στέρνο μου
και με ρίζες που απλώνουν βραχνές
της φωνής το μελάνι γυρεύει να πιει
κι ώς το ρίγος φρικτή με τρομάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
που σηκώνει απ’ τα χέρια μου
τα σείστρα τ’ αργά της οργής
και μετά, απ’ τις όχθες του αλλού
στο βαμβάκι ενός μέσα βυθού
μονομιάς με βουλιάζει.
Ποιος θεός τη ζωή μου μοιράζει ;
ποιος χωρίζει τις ώρες μου σε σκοτάδι και φως ;
και γιατί και τα δυο τους να τα ’χω δεν γίνεται,
και το φως και το σκότος μαζί ; να σε βλέπω
στην ήβη του ενός και την ίδια στιγμή
μέσα στου άλλου να σ’ έχω την άχωρη αχλύ –
αφού ναι : και ζεστό και πικρό και βαθύ
το σκοτάδι είσαι εσύ, κι είναι μόνο γι’ αυτό
που η νύχτα σού μοιάζει.
Ποιος στο πένθος αυτό με κρατά,
ποιος στη θλίψη αυτή μ’ αναγκάζει ;
που στ’ αλήθεια χαμένος γυρνώ
μες στης νύχτας μου αυτής την αλκή
κι ας η νύχτα η δική μου είσαι εσύ.
Είναι η νύχτα που θέλω ; είσαι εσύ ;
α, είναι τόσα όλα όσα αγνοώ
μες σ’ αυτό που με τρώει το μαράζι,
μα ένα ξέρω τουλάχιστον
κι είναι τούτο αρκετό :
μόνο η νύχτα, μόνο η νύχτα
σ’ εμένα ταιριάζει.
Μόνο η νύχτα.
Γιατί η νύχτα σού μοιάζει.
~
απὸ το βιβλίο De arte amandi, εκδ. Νεφέλη, 2004
πηγή το ιστολόγιο του ποιητή
στις κοιλάδες του στήθους μου
όταν φτάνει αργοβάδιστη
και με του ύπνου το πέτρωμα
βαριά με σκεπάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
με μια ωχρή προσμονή καθώς γέρνει
να ραμφίσει απ’ τα μάτια μου
σπόρο σπόρο της μέρας την ίριδα
και στον κόσμο μου πρόσωπο αλλάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
όπως αίμα από φόνο βαρύ
που συρίζει σε χώρα κατάνακρη,
στης καρδιάς την αμίλητη γη,
τη σιωπή μου ταράζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
με μια βρόχινη αφή
μου νοτίζει τον νου,
με της δίψας τη στάχτη
ζεστή στο στόμα μου στάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
που θροΐζει στο στέρνο μου
και με ρίζες που απλώνουν βραχνές
της φωνής το μελάνι γυρεύει να πιει
κι ώς το ρίγος φρικτή με τρομάζει.
Ώς κι η νύχτα σού μοιάζει,
που σηκώνει απ’ τα χέρια μου
τα σείστρα τ’ αργά της οργής
και μετά, απ’ τις όχθες του αλλού
στο βαμβάκι ενός μέσα βυθού
μονομιάς με βουλιάζει.
Ποιος θεός τη ζωή μου μοιράζει ;
ποιος χωρίζει τις ώρες μου σε σκοτάδι και φως ;
και γιατί και τα δυο τους να τα ’χω δεν γίνεται,
και το φως και το σκότος μαζί ; να σε βλέπω
στην ήβη του ενός και την ίδια στιγμή
μέσα στου άλλου να σ’ έχω την άχωρη αχλύ –
αφού ναι : και ζεστό και πικρό και βαθύ
το σκοτάδι είσαι εσύ, κι είναι μόνο γι’ αυτό
που η νύχτα σού μοιάζει.
Ποιος στο πένθος αυτό με κρατά,
ποιος στη θλίψη αυτή μ’ αναγκάζει ;
που στ’ αλήθεια χαμένος γυρνώ
μες στης νύχτας μου αυτής την αλκή
κι ας η νύχτα η δική μου είσαι εσύ.
Είναι η νύχτα που θέλω ; είσαι εσύ ;
α, είναι τόσα όλα όσα αγνοώ
μες σ’ αυτό που με τρώει το μαράζι,
μα ένα ξέρω τουλάχιστον
κι είναι τούτο αρκετό :
μόνο η νύχτα, μόνο η νύχτα
σ’ εμένα ταιριάζει.
Μόνο η νύχτα.
Γιατί η νύχτα σού μοιάζει.
~
απὸ το βιβλίο De arte amandi, εκδ. Νεφέλη, 2004
πηγή το ιστολόγιο του ποιητή
Ο Κώστας Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και μεταφραστική. Έζησε στη Γερμανία. Δημοσίευσε ποίηση, κείμενα για τη σκηνή, δοκίμια, μελέτες και μεταφράσεις. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής, το Μουσείο Μπενάκη, θέατρα της Αθήνας και της περιφέρειας και μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες. Τα κριτικά του κείμενα περιστρέφονται γύρω από την εγχώρια και ξένη λογοτεχνία και σκέψη. Ανάμεσα στα βιβλία του συγκαταλέγονται το δοκίμιο "Κ. Π. Καβάφης" (2013), η ποιητική σύνθεση "Γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη" (2014), η μετάφραση της "Ηλιόπετρας" του Ο. Πας (β' έκδοση συμπληρωμένη, 2015) ο μονόλογος "Κρέων" και το σατιρικό "Λάμπρου Λαρέλη Vita Poetica" (αμφότερα το 2016). Τον Δεκέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το εκτεταμένο ποίημά του "Νύχτα". Τον Απρίλιο του 2019 η Μικρή Άρκτος εξέδωσε το δοκίμιό του "Η τέχνη που αυτοκτονεί: Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας". Τον Δεκέμβριο του 2019 κυκλοφόρησαν τα "Ποιήματα" του Gottfried Benn σε εισαγωγή, μετάφραση και σχολιασμό δικό του (Gutenberg) και τον Ιούλιο του 2020 ο ποιητικός κύκλος "Η κόρη μου" (Κίχλη). Τον Φεβρουάριο του 2021 κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδότη η ανθολογία του «1821-2021» - Η Ελλάς των Ελλήνων: Δύο αιώνες εθνικά δεινά στον καθρέφτη της ποίησης. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι η συλλογή δοκιμίων «Τι είναι και τι δεν είναι η ποίηση», Μικρή Άρκτος 2021. Επιμελήθηκε εκδόσεις βιβλίων, αφιερώματα περιοδικών, διαδικτυακούς τόπους και ανθολογίες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και λογοτεχνικά έντυπα. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Δίδαξε δημιουργική γραφή στο Ποιητικό Εργαστήριο του Ιδρύματος Σινόπουλου και λογοτεχνική μετάφραση στο ΕΚΕΜΕΛ, το κοινό Μεταπτυχιακό Πρόγραµµα των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και το Ινστιτούτο Γκαίτε. To 2010 εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στις εκδηλώσεις "Ρουρ - Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης" (Ruhr - Kulturhauptstadt Europas 2010). Για την ποίησή του η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Βραβείο Λάμπρου Πορφύρα (2013). Για την εργασία του στους "Ύμνους στη νύχτα" του Νοβάλις τιμήθηκε το 2012 με το Βραβείο Άρη Αλεξάνδρου και το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης από τη Γερμανική Γλώσσα.
