Κώστας Κουτσουρέλης, «απὸ τον μονόλογο "Κρέων"»

Δές τους λοιπόν. Μὲ δυσκολία κρατιοῦνται.
Ἀδημονοῦν νὰ σὲ δοξάσουν. Κάποιοι
μὲ καταριοῦνται ἤδη ἀνάμεσά τους
–ἂν καὶ κρυφὰ ἐννοεῖται, νὰ μὴν μπλέξουν–
κι ἄλλοι ἀνοιχτὰ χειρονομοῦν καὶ σκούζουν.
Τοὺς συνεπαίρνει τόσο ἡ ἔξαρσή σου,
εἶσαι τὰ μάτια τους στῆς νύχτας τὴ ζωή,
σκυφτοὶ αὐτοὶ ποθοῦν τὸ ἀνάστημά σου.
Ἂ ναί. Οἱ δειλοὶ λατρεύουν τοὺς γενναίους,
ἐκείνους ποὺ τολμοῦν. Σκληροὺς τοὺς θέλουν,
ἀλύγιστους: ἀκούγεται ἔτσι ὁ γδοῦπος
ἀπὸ τὴν πτώση πιὸ καλά, ὁ κρότος
ἀπὸ τὸ τσάκισμα, τὸ κρὰκ τῆς συντριβῆς.

Οἱ ἴδιοι εἶναι ἐξάλλου ποὺ ὣς τὸ χεῖλος
τοὺς σπρώχνουν τοῦ γκρεμοῦ. Τί θέαμα
ἀλήθεια βολικὸ νὰ πέφτει ὁ ἄλλος,
κι ἐσὺ ζωσμένος τὴν ἀσφάλειά σου,
μακριὰ ἀπ’ τὸ βάραθρο, νὰ τὸν χειροκροτεῖς.
Μέσα τους ὅμως ὣς κι αὐτοὶ καγχάζουν,
κάνουν ὅτι θαυμάζουν τὴ θυσία,
μὰ ἂν τοὺς ρωτήσεις δὲν καταλαβαίνουν
πῶς βρίσκεται κανεὶς πρόθυμος τόσο,
τόσο ἀνόητος, νὰ τὴν ἐπωμιστεῖ.

Ὁ ἥρωας, ἄ, ὁ ἥρωας εἶναι πιόνι.
Νικᾶ ἢ χάνει, ἄλλοι ἐπωφελοῦνται,
οἱ ὀπαδοί του πρῶτοι τὸν ξοδεύουν,
θάβουν τὶς πράξεις του μέσα στὶς δάφνες,
κηδεύουν τ’ ὄνομά του μὲ μνημεῖα,
πάλι καὶ πάλι τὸν γιορτάζουν ὥσπου
νὰ γίνει σὰν κι αὐτούς: σαχλός. Τὰ πλήθη
τὴ φήμη τοῦ ἑνὸς τὴν ἐκδικοῦνται,
στὰ μέτρα τους τὴν κόβουν καὶ τὴ ράβουν,
μόνο ἔτσι τὴν ἀνέχονται· μὰ ἐκεῖνον,
ἂς τὸν θαυμάζουν ὅλοι, δὲν τὸν συμπονοῦν.
~
απὸ το βιβλίο Κρέων, εκδ. Gutenberg, 2016
πηγή το ιστολόγιο του ποιητή

Ο Κώστας Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και μεταφραστική. Έζησε στη Γερμανία. Δημοσίευσε ποίηση, κείμενα για τη σκηνή, δοκίμια, μελέτες και μεταφράσεις. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής, το Μουσείο Μπενάκη, θέατρα της Αθήνας και της περιφέρειας και μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες. Τα κριτικά του κείμενα περιστρέφονται γύρω από την εγχώρια και ξένη λογοτεχνία και σκέψη. Ανάμεσα στα βιβλία του συγκαταλέγονται το δοκίμιο "Κ. Π. Καβάφης" (2013), η ποιητική σύνθεση "Γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη" (2014), η μετάφραση της "Ηλιόπετρας" του Ο. Πας (β' έκδοση συμπληρωμένη, 2015) ο μονόλογος "Κρέων" και το σατιρικό "Λάμπρου Λαρέλη Vita Poetica" (αμφότερα το 2016). Τον Δεκέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το εκτεταμένο ποίημά του "Νύχτα". Τον Απρίλιο του 2019 η Μικρή Άρκτος εξέδωσε το δοκίμιό του "Η τέχνη που αυτοκτονεί: Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας". Τον Δεκέμβριο του 2019 κυκλοφόρησαν τα "Ποιήματα" του Gottfried Benn σε εισαγωγή, μετάφραση και σχολιασμό δικό του (Gutenberg) και τον Ιούλιο του 2020 ο ποιητικός κύκλος "Η κόρη μου" (Κίχλη). Τον Φεβρουάριο του 2021 κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδότη η ανθολογία του «1821-2021» - Η Ελλάς των Ελλήνων: Δύο αιώνες εθνικά δεινά στον καθρέφτη της ποίησης. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι η συλλογή δοκιμίων «Τι είναι και τι δεν είναι η ποίηση», Μικρή Άρκτος 2021. Επιμελήθηκε εκδόσεις βιβλίων, αφιερώματα περιοδικών, διαδικτυακούς τόπους και ανθολογίες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και λογοτεχνικά έντυπα. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Δίδαξε δημιουργική γραφή στο Ποιητικό Εργαστήριο του Ιδρύματος Σινόπουλου και λογοτεχνική μετάφραση στο ΕΚΕΜΕΛ, το κοινό Μεταπτυχιακό Πρόγραµµα των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και το Ινστιτούτο Γκαίτε. To 2010 εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στις εκδηλώσεις "Ρουρ - Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης" (Ruhr - Kulturhauptstadt Europas 2010). Για την ποίησή του η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Βραβείο Λάμπρου Πορφύρα (2013). Για την εργασία του στους "Ύμνους στη νύχτα" του Νοβάλις τιμήθηκε το 2012 με το Βραβείο Άρη Αλεξάνδρου και το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης από τη Γερμανική Γλώσσα. 

Διευθύνει την επιθεώρηση Νέο Πλανόδιον (neoplanodion.gr). 

[από την ιστοσελίδα του ποιητή koutsourelis.gr]