Ώστε μ’ ένα λίκνισμα φεύγεις, λοιπόν χωρίς εμένα, έι ψυχή της ψυχής μου.
Έι των φίλων εσύ η εμψύχωση,
Στον ροδώνα μην πας χωρίς εμένα, δεν θέλω.
Δεν θέλω, τ’ ουρανού στερέωμα, χωρίς εμένα να γυρνάς
Δεν θέλω, σελήνη, χωρίς εμένα να γεννιέσαι
Δεν θέλω, γη εσύ, χωρίς εμένα να στέκεσαι
Χωρίς εμένα, χρόνε, μη διαβαίνεις, δεν το θέλω.
Όταν είσαι μαζί μου
Κι αυτός κι ο άλλος κόσμος είναι όμορφος για μένα.
Δεν θέλω χωρίς εμένα σ’ αυτόν τον κόσμο να μένεις
Κι ούτε στον άλλον κόσμο να πας χωρίς εμένα θέλω.
Δεν θέλω, χαλινέ, χωρίς εμένα να ιππεύεις το άλογο
Δεν θέλω, γλώσσα μου, χωρίς εμένα να διαβάζεις
Δεν θέλω, μάτια εσείς, χωρίς εμένα να κοιτάζετε
Χωρίς εμένα, μην πεταρίσεις και χαθείς, έι ψυχή, δεν το θέλω.
Είναι το φέγγος σου που δίνει λάμψη στη σελήνη τη νυχτιά.
Εγώ η νυχτιά κι εσύ η σελήνη˙
Στον ουρανό μην πας χωρίς εμένα, δεν θέλω.
Κοίτα το ρόδο που έσωσε το αγκάθι από την κάψα.
Εσύ το ρόδο κι εγώ τ’ αγκάθι σου˙
Στον ροδώνα μην πας χωρίς εμένα, δεν θέλω.
Όσο τα μάτια σου είναι πάνω μου
Είμαι (σαν σφαίρα) μπροστά απ’ την ξυλόσφυρα*.
Σε παρακαλώ, να με προσέχεις,
Μη μ’ αφήνεις και φεύγεις, δεν θέλω.
Όταν είσαι με τούτη την ωραιότητα μαζί, χαρά μου,
Μην τυχόν και πιεις χωρίς εμένα, δεν θέλω.
Στου σουλτάνου την σκεπή αν ανεβείς, έι φύλακα εσύ,
Μην ανεβείς χωρίς εμένα, δεν θέλω.
Κι αν δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτή τη στράτα άλλο από σένα
Ξοφλημένοι είναι όσοι τη διαβαίνουν.
Εγώ είμαι στα χνάρια σου, σύντροφε εσύ που δεν διακρίνεις χνάρι,
Χωρίς εμένα μην φεύγεις, δεν θέλω.
Αλίμονο σ’ αυτόν που μπαίνει τυχαία στον δρόμο αυτό χωρίς να τον ξέρει!
Έι εσύ που ξέρεις τον δρόμο που θα πάρω,
Φως της στράτας μου, εσύ που είσαι το ραβδί (για να στηρίζομαι)
Χωρίς εμένα μην φεύγεις, δεν θέλω.
Όλα αυτά μονάχα έρωτα μιλούν για σένα,
Ή μήπως δεν είσαι εσύ η δική μου σουλτάνα, η αγαπημένη
Έι, ερωμένη εσύ που δεν χωράς στο όνειρο κανενός
Χωρίς εμένα μην φεύγεις, δεν θέλω.
~
Μετάφραση: Πηνελόπη Γιώσα
πηγή
