Άρης Δικταίος, «Ερωτικό τοπίο»

Καπνίζω στο μαύρο τσιμπούκι μου ένα τοπίο·
κάτω από τ’ ανοιγμένα σκέλια σου ζω ένα τριγωνικό τοπίο·
δεν είσαι πια ο άνθρωπος – πίθηκος·
                                                            ένα άλλο τοπίο
πέρα από το μηχανικό αιώνα

ζει επάνω στην επιδερμίδα σου

μόνο δικό σου.

                        Οι δυο φούχτες σου δίνουν,

                                                                        εγώ ανάσκελα βλέπω

τον πρωτόγονον έρωτα ωριμασμένο στις κόρες του ματιού σου.

Σε μιαν άκρη της γενέθλιας γης

                                                            που τα σφεντάμια θράσεψαν,

μίλησε το ένστικτο την αλήθεια του

                                                            δώδεκα χρονών

ως σήμερα κράτησα την αίσθηση κείνη

                                                                        σφηνωμένος

ανάμεσα στα πόδια σου·

                                                το βρήκα:

τοπίο μόνο από κάκτους, φρακοστάφυλα και σφεντάμια,

από γκρίζα βράχια και ξεροψημένη γη,

από κοράκια και χρυσούς σκαραβαίους,

                                                                        στον έρωτα σου,

και το καπνίζω

                        σαν τον πιο εκλεχτό καπνό μου.

Είσαι

            εγώ

                        τα δώδεκα χρόνια μου,

τότε

            που δεν ήμουν άντρας,

                                                δεν ήμουν γυναίκα:

άγνωστος χώρος μυστικός.

                                                Σε ζω επιτέλους σεληνιακή νύχτα

                                                σε ζω επιτέλους μυστική σάρκα

                                                σε ζω επιτέλους τοπίο του ενστίκτου

                                                σε ζω επιτέλους, Θεέ,

                                                στη φλύαρη γυμνότητα επάνω

                                                σε ζω επιτ...

σιωπή σιωπή σιωπή!

~

Σύγχρονη ερωτική ποίηση, Ανθολογία Ελλήνων ποιητών, Καστανιώτης

πηγή

 

Ο Άρης Δικταίος (πραγματικό όνομα: Κώστας Κωνσταντουλάκης, Ηράκλειο, 1919 – Αθήνα, 1983) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Το 1938 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε ως το 1940, οπότε επιστρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έζησε στην Κρήτη. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1945 και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία στον Τύπο και το ραδιόφωνο, ως συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας από το 1946 ως το 1951. Μαθητής Γυμνασίου ακόμα δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Νέα Γράμματα και το 1935 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Δώδεκα εφιαλτικές βινιέτες. Είχε προηγηθεί η αποκηρυγμένη ποιητική συλλογή Στα κύματα της ζωής (1934). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νεοελληνικά Γράμματα, Νέοι Ρυθμοί, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία κ.α. Ιδιαίτερα ογκώδες είναι το δοκιμιακό και μεταφραστικό του έργο, ενώ εξέδωσε επίσης ποιητικές και λογοτεχνικές ανθολογίες. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1956 από κοινού με το Γιάννη Ρίτσο και το Παράσημο του Α΄ Βαθμού των Γραμμάτων Κύριλου και Μεθόδιου από την βουλγαρική κυβέρνηση (1977). Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Η ποίηση του Άρη Δικταίου τοποθετείται στη λεγόμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά της λογοτεχνίας μας, με έντονα τα στοιχεία της υπαρξιακής αγωνίας και επιρροές από τη λογοτεχνική και φιλοσοφική παραγωγή του Jean Paul Sartre. [Βιογραφία]