Αρσένι Ταρκόφσκι (Arsenij Tarkovskij), «Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου»

 Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου,
στην παρακμή
μιας πικρής πολύ ζωής,
γεμάτος θλίψη
μπήκα
στο  άφυλλο και ανώνυμο δάσος.
Ήταν ως την άκρη πλυμένο
με λευκό σαν γάλα
γυαλί ομίχλης.
Πάνω στα σταχτιά κλαριά
κύλησαν δάκρυα καθαρά
που μόνο τα δέντρα στάζουν παραμονές
χειμώνα που αποχρωματίζονται τα πάντα.
Και τότε έγινε θαύμα:
στο ηλιοβασίλεμα
αντιφέγγισε από το σύννεφο το γαλανό χρώμα,
και φωτεινή ακτίνα δραπέτευσε σαν μέσα στον Ιούνιο
απ’ τις μελλοντικές μέρες το παρελθόν μου.
Κι έκλαιγαν τα δέντρα στις παραμονές
των αγαθών έργων και των γιορταστικών γενναιοδωριών,
των ευτυχισμένων τρικυμιών που στροβιλίζονται στο γαλάζιο,
κι έσυραν τα πετούμενα τον κυκλικό τους χορό,
καθώς τα χέρια πάνω στα πλήκτρα
πήγαιναν από το χώμα ως τις ψηλότερες νότες.
 ~
Αρσένι Ταρκόφσκι, «Χρόνος - είκοσι πέντε στάσεις στο ποιητικό του έργο»,
μετάφραση Μαξίμ Κισιλιέρ – Λίνος Ιωαννίδης, Ίνδικτος 2008

πηγή