Μαρία Πολυδούρη, «Άλλοτε, ήμουν περήφανη..»

Άλλοτε, ήμουν περήφανη Αγάπη και μπροστά σου.
Ήσουν καλή. κι’ αν ήσουνα δύστροπη, περνούσα
κρατώντας μόνο το άφωνο και τρομαγμένο «στάσου».

Κ’ ήμουν περήφανη για σένα, Αγάπη, κι’ ας περνούσα.
Γιατί δεν ήταν βολετό ποτέ να σταματήσω,
της έγνιας σου κι’ ας έμοιαζεν ο πόνος που πονούσα.

Τώρα που όλα μ’ αφήσανε κι’ όλα με ξεγελούνε,
ακόμα εσύ λυπητερή περνάς, γλυκοθωρούσα,
Αγάπη με τα μάτια σου που λατρευτά μιλούνε.

Μα εδώ που εγώ σταμάτησα κι’ ο ουρανός μου λείπει
κι’ αν ούτε την καρδιά μου πια δεν έχω να χαρίσω,
Αγάπη, εσύ το θέλησες να τη μαράνη η λύπη.

~

Ηχώ στο Χάος (1929)