Σήμερα πριν καλά το φως τον ουρανό γεμίση,
καμπάνες άκουσα μακριά στην πολιτεία που ηχούσαν.
Καμπάνες... γιατί πρόσεξα; Σα να σκορπούσαν μίση
τα τελευταία σκοτάδια αργά και σκυθρωπά κινούσαν.
Που νάχω αφήσει τη γλυκιά, παιδιάτικη ψυχή μου,
σε ποιο καιρό, με ποιας καμπάνας το σκοπό δεμένη;
Σε ποιο καιρό... και σήμερα να πω την προσευχή μου
στα λυγισμένα γόνατα στηρίχτηκα θλιμμένη.
Μια προσευχή στην ομορφιά, την ξεχασμένη μάννα,
στην άγνοια, στο χαμόγελο, στου ονείρου τη φωνή,
ακούοντας του σπαραγμού τη σημερινή καμπάνα
που σήμαινε λυπητερά την άκαιρη θανή.
καμπάνες άκουσα μακριά στην πολιτεία που ηχούσαν.
Καμπάνες... γιατί πρόσεξα; Σα να σκορπούσαν μίση
τα τελευταία σκοτάδια αργά και σκυθρωπά κινούσαν.
Που νάχω αφήσει τη γλυκιά, παιδιάτικη ψυχή μου,
σε ποιο καιρό, με ποιας καμπάνας το σκοπό δεμένη;
Σε ποιο καιρό... και σήμερα να πω την προσευχή μου
στα λυγισμένα γόνατα στηρίχτηκα θλιμμένη.
Μια προσευχή στην ομορφιά, την ξεχασμένη μάννα,
στην άγνοια, στο χαμόγελο, στου ονείρου τη φωνή,
ακούοντας του σπαραγμού τη σημερινή καμπάνα
που σήμαινε λυπητερά την άκαιρη θανή.
~
Ηχώ στο Χάος (1929)
𝓜𝓅𝒶𝓂𝓅𝒾𝓈 𝓚𝒾𝓇𝒾𝒶𝓀𝒾𝒹𝒾𝓈