Μαρία Πολυδούρη, «Η Νίνα τότε..»

Η Νίνα τότε μόλις θάταν νέα
κ’ είχε ένα μαύρο πλαίσιο για μαλλιά.
Στα μάτια της πλανιόταν μια αντηλιά
καθώς κοίταζαν, κάπως φευγαλέα.

Θέ μου ήταν τόσο ωραία, καθώς θυμάμαι.
Παιδούλα εγώ με ανύποπτη ψυχή,
πόσες φορές ρωτιόμουν μοναχή
αν έτσι ωραία και γω κάποτε θάμαι.

Μα μέσ’ στα μάτια μου, είδα στον καθρέφτη,
ένα σκληρό φως τότε να ξυπνά.
Στα χείλη μου, που ακόμα ήταν στιλπνά,
κάποιας πικρίας αχνή η σκιά να πέφτη.

Και μούμελλε να βλέπω λυπημένα
της Νίνας την ασκίαστη ομορφιά,
σαν τη Χαρά την πλάνα, την ξωθιά,
που απόμεινεν αφίλιωτη με μένα.

~

Ηχώ στο Χάος (1929)