Μια κρύα μορφή μαρμάρωσε
στην όψη μου την άνθηση της νειότης.
Και τ’ απαλά της χρώματα
και της χαράς της πρώτης
τη μέθη και ταρώματα
τα σφάλισεν η μνήμη στη ματιά μου.
Στο σκοτεινό φυλάκιο
την περιέργεια ο θησαυρός τραβάει,
που σιωπηλά ιστορεί
κι’ ανίδεα που πλανάει.
Ποιος να το πει μπορεί
πως έχω μια νεκρή καρδιά βαθιά μου!
Χθες η βραδιά ήταν άγγιγμα
στου Απρίλη την καρδιά, πούχε μαντέψει
γλυκά το μυστικό.
Ήταν μια ωραία σκέψη,
ήταν ερωτικό
βλέμμα που διαπερνά και μαγνητίζει.
Πως ήμουνα έτσι ανάρμοστα
βαλμένη εγώ στην πλάση σα ριγμένη.
Να μου μιλή ένας νέος μ’ έρωτα
και το φεγγάρι ν’ ανεβαίνη
απ’ τάδυτα κι’ απ’ ταφανέρωτα,
πως μπόρειε το μηδέν να με κερδίζη!
στην όψη μου την άνθηση της νειότης.
Και τ’ απαλά της χρώματα
και της χαράς της πρώτης
τη μέθη και ταρώματα
τα σφάλισεν η μνήμη στη ματιά μου.
Στο σκοτεινό φυλάκιο
την περιέργεια ο θησαυρός τραβάει,
που σιωπηλά ιστορεί
κι’ ανίδεα που πλανάει.
Ποιος να το πει μπορεί
πως έχω μια νεκρή καρδιά βαθιά μου!
Χθες η βραδιά ήταν άγγιγμα
στου Απρίλη την καρδιά, πούχε μαντέψει
γλυκά το μυστικό.
Ήταν μια ωραία σκέψη,
ήταν ερωτικό
βλέμμα που διαπερνά και μαγνητίζει.
Πως ήμουνα έτσι ανάρμοστα
βαλμένη εγώ στην πλάση σα ριγμένη.
Να μου μιλή ένας νέος μ’ έρωτα
και το φεγγάρι ν’ ανεβαίνη
απ’ τάδυτα κι’ απ’ ταφανέρωτα,
πως μπόρειε το μηδέν να με κερδίζη!
~
Ηχώ στο Χάος (1929)