Γιολάντα Πέγκλη, «Το Οδοιπορικό»

Έπαψα να προσεύχομαι. Έχω σωθεί.
Έπαψα ν’ αγαπώ
μέσα απ’ το σώμα μου έχω περάσει.
Είμαι το παιδί που δεν άντεξε
το ερήμωνε η ευρυχωρία, θα διηγούνται.
Όταν μεγάλωσε έβρισκε
πως μοιάζει ο έρωτας με πανικό.
Ξάπλωνε στο χιόνι και μετρούσε τι πολλά φώτα
έχουν τα σπίτια όταν τα κοιτάζεις απ’ έξω.
Για στοιχειώδη ανάπαυση άφηνε
να της αποσπούν τρομαχτικές δωρεές
πανδοχείς τρίτης κατηγορίας. Εντούτοις
στο τελευταίο της γράμμα έδειχνε καλά
μιλούσε για αεροπορικά εισιτήρια
και επιστροφή στα ήπια κλίματα.
Μάθαμε όμως από τρίτο
πως στο μεταξύ αρρώστησαν τα μάτια της.
Έβλεπε παντού λέπια, δεν μπορούσε
να ξεχωρίσει τους συγγενείς της.
Αρνιόταν να ρωτήσει περαστικό
τι γράφουν οι πινακίδες στους δρόμους.
Άρχισε να φέρνει κύκλους
σαν γλάρος παγιδεύτηκε στην ακροθαλασσιά
μύρισε αλάτι, ξεγελάστηκε, είπε:
«Εδώ τελειώνει ο κόσμος!» Όταν άκουσε
τα κοχύλια να της μιλούν όλα μαζί
τα πήρε για χτυπημένα παιδιά
τα σήκωσε στην αγκαλιά
άρχισε να τρέχει πάνω στα νερά
να φωνάζει «βοήθεια!».
~
από τη συλλογή Ακούστε: (1970)
πηγή

Η Γιολάντα Πέγκλη γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα, και κατοικεί στην Κηφισιά. Ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Ποίησή της δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1959, ενώ η πρώτη ποιητική της συλλογή Λάζαροι εν αποσυνθέσει κυκλοφόρησε το 1964. Ακολούθησαν άλλες δεκατέσερις συλλογές, ανάμεσά τους η συγκεντρωτική έκδοση Της γλυκειάς πατρίδας και εκλογή ποιημάτων (1996). Οι τελευταίες της συλλογές είναι: Ας σταθούμε εδώ (Γαβριηλίδης, 2004), Γεια (Γαβριηλίδης, 2010) και Της γλυκειάς πατρίδας (Β’ έκδοση αναθεωρημένη, Εκδόσεις του Φοίνικα, 2017). Το 2015 από τις Εκδόσεις των φίλων εκδόθηκε ο αφιερωματικός τόμος Γιολάντα Πέγκλη, Κριτικές και μελετήματα στα 50χρονα της ποιητικής της παρουσίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1971) και με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1972). Το 2002 βραβεύτηκε με το βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη μετάφραση, την κριτική και το δοκίμιο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες.