Γιολάντα Πέγκλη, «Όπιο σε συχνές δόσεις»

Επιστρέφω στα καθέκαστά μου.
Ας παραδεχτώ πως η ώρα
που δηλώνεις ανεξαρτησία απ' τις προϋποθέσεις
συμπίπτει με την ώρα που σκληραίνει η καρδιά
που αδιαφορείς με ποιους όρους παίρνεις μέρος
στο παιχνίδι. Θα μεσολαβήσει αγρυπνία
ώσπου να ξεπαγώσει το αίμα μου

να φτύσω τις απλουστεύσεις.

Ανάβω το φως. Σβήνω το φως.
Ω διακόπτες κατασκευασμένοι
για την κλονιζόμενη αυτοπεποίθηση!
Τα όνειρα, καλά, έγιναν πόστερς.
Ο εφιάλτης που παραλύει τον εγκέφαλο
είναι τώρα η πραγματικότητα.
Και, λίγο που για να μην πνιγείς
κρατάς το κεφάλι ψηλά,
λίγο που μ' ένα προς τι εξακοντίζεσαι
από πολυτέλεια σε πολυτέλεια,
το βλέπεις πια, ζεις σε ξένο τόπο.
Και θέλεις να βρίσεις στη γλώσσα σου.
Και θέλεις να ερωτευτείς στη γλώσσα σου.
πηγή

Η Γιολάντα Πέγκλη γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα, και κατοικεί στην Κηφισιά. Ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Ποίησή της δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1959, ενώ η πρώτη ποιητική της συλλογή Λάζαροι εν αποσυνθέσει κυκλοφόρησε το 1964. Ακολούθησαν άλλες δεκατέσερις συλλογές, ανάμεσά τους η συγκεντρωτική έκδοση Της γλυκειάς πατρίδας και εκλογή ποιημάτων (1996). Οι τελευταίες της συλλογές είναι: Ας σταθούμε εδώ (Γαβριηλίδης, 2004), Γεια (Γαβριηλίδης, 2010) και Της γλυκειάς πατρίδας (Β’ έκδοση αναθεωρημένη, Εκδόσεις του Φοίνικα, 2017). Το 2015 από τις Εκδόσεις των φίλων εκδόθηκε ο αφιερωματικός τόμος Γιολάντα Πέγκλη, Κριτικές και μελετήματα στα 50χρονα της ποιητικής της παρουσίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1971) και με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1972). Το 2002 βραβεύτηκε με το βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη μετάφραση, την κριτική και το δοκίμιο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες.