Τον άηχο θρήνο μες απ’ τα συννεφιασμένα
πρόσωπα σε σταθμούς, λιμάνια, τραίνα
για τον βούρκο κάτω απ’ την επιφάνεια
μιας προχειροσχεδιασμένης τάξης,
για ένα βασίλειο των σκιών στην άνοια,
που κατάματα αρνείσαι να κοιτάξεις,
διότι μας σέρνει όπως ο άνεμος τα φύλλα,
τον θρήνο, λέω, για έναν κόσμο από σαπίλα
πρόσωπα σε σταθμούς, λιμάνια, τραίνα
για τον βούρκο κάτω απ’ την επιφάνεια
μιας προχειροσχεδιασμένης τάξης,
για ένα βασίλειο των σκιών στην άνοια,
που κατάματα αρνείσαι να κοιτάξεις,
διότι μας σέρνει όπως ο άνεμος τα φύλλα,
τον θρήνο, λέω, για έναν κόσμο από σαπίλα
—που άλλωστε είναι κι ο αληθινός—
δεν θα μπορέσει το σκήπτρο κανενός
επίγειου εξουσιαστή να υποτάξει.
Κάντε τα δάκρυα του μίσους σας τυφώνα!
Κάντε κάθε σας απωθημένο πράξη!
Για κανέναν τους δεν θα βρεθεί κρυψώνα
όταν τα πάντα θα έχουνε καεί...
Πόλεμος πατέρας νυν και αεί!
Με σπασμένες αλυσίδες σαν θηρία
στραγγαλίστε με αγνή πλέον μοχθηρία
τον κάθε ψεύτη δολοπλόκο σαν κουτάβι!
Φτιάξτε μια ενιαία Πλατφόρμα Κρούσης
κι απ’ τις κραυγές τους μόνο αλήθειες να ξεθάβει,
αλήθειες που δεν τόλμησες ν’ ακούσεις.
Από θραύσματα, ατσάλι, φλόγες κι αίμα
Φτιάξτε μία και μοναδική βροχή!
Ήδη αδυσώπητοι, της Μοίρας οι Τροχοί
με οδηγό τις συζυγίες ουρανίων σωμάτων
κάνουν δρόμο τους κρανία πτωμάτων,
όπου στα υπόκωφα εμβατήρια συντριβής
τσακίζεται και η τελευταία ελπίδα...
Ξαναγεμίστε! Ώστε να μην ζήσει κανείς
στην μεγατονική μας αυτή καταιγίδα!
...από ένα σύννεφο ακρίδας ο Αβαδδών
θα μετράει τους νεκρούς με το εμβαδόν...
Ω, πόσο ειλικρινά θα εκτιμηθούν και πάλι
απ’ τα ανθρωπάρια οι γαλήνιες στιγμές,
όταν ο γύπας, το σκουλήκι, το τσακάλι
θα κομματιάζουν το κοινωνικό εκκρεμές,
ως γνήσιοι εικονοκλάστες ενός κόσμου
που θα έχετε από πριν γκρεμίσει εσείς.
Μπροστά πηγαίνεις, πίσω μου έρχεσαι και εντός μου
παρελαύνεις, ω, λεγεώνα της οργής!
Βρισκόμαστε στην σύγκρουση δύο κόσμων:
στα διασταυρωμένα εδώ πυρά
των νέων ψηφιακών ορόσημων
που είναι αμέτρητα και πονηρά
και ενός γηραιού ατσαλένιου Ιππότη
που ακόμα πολεμάει για μια γη.
θά ’ρθουν άραγε οι έσχατοι πρώτοι
και τι θα τους κοστίσει η επιλογή;
Πιο σκοτεινή είναι η νύχτα λίγο πριν χαράξει,
μα, περιμένοντας, πεθαίνει και η αυγή...
Του υποχωρούντος μόνη ελπίδα είναι να κάψει,
γιατί η προέλαση του Εχθρού πλέον δεν αργεί!
Διακόσια χρόνια πέρασαν, τραχιά ’ταν η ανηφόρα.
Δεν ξέρω αν πιάσαμε κορφή πενήντα χρόνια τώρα,
αλλά έφτασε η στιγμή της βιαίας ηθικής καθόδου
ως προετοιμασία στην ανάδυση ενός θρόνου
που δύο χιλιετίες περίμενε για να στηθεί ξανά...
Μιλώ, το δίχως άλλο, γι’ αυτόν του Σατανά.
δεν θα μπορέσει το σκήπτρο κανενός
επίγειου εξουσιαστή να υποτάξει.
Κάντε τα δάκρυα του μίσους σας τυφώνα!
Κάντε κάθε σας απωθημένο πράξη!
Για κανέναν τους δεν θα βρεθεί κρυψώνα
όταν τα πάντα θα έχουνε καεί...
Πόλεμος πατέρας νυν και αεί!
Με σπασμένες αλυσίδες σαν θηρία
στραγγαλίστε με αγνή πλέον μοχθηρία
τον κάθε ψεύτη δολοπλόκο σαν κουτάβι!
Φτιάξτε μια ενιαία Πλατφόρμα Κρούσης
κι απ’ τις κραυγές τους μόνο αλήθειες να ξεθάβει,
αλήθειες που δεν τόλμησες ν’ ακούσεις.
Από θραύσματα, ατσάλι, φλόγες κι αίμα
Φτιάξτε μία και μοναδική βροχή!
Ήδη αδυσώπητοι, της Μοίρας οι Τροχοί
με οδηγό τις συζυγίες ουρανίων σωμάτων
κάνουν δρόμο τους κρανία πτωμάτων,
όπου στα υπόκωφα εμβατήρια συντριβής
τσακίζεται και η τελευταία ελπίδα...
Ξαναγεμίστε! Ώστε να μην ζήσει κανείς
στην μεγατονική μας αυτή καταιγίδα!
...από ένα σύννεφο ακρίδας ο Αβαδδών
θα μετράει τους νεκρούς με το εμβαδόν...
Ω, πόσο ειλικρινά θα εκτιμηθούν και πάλι
απ’ τα ανθρωπάρια οι γαλήνιες στιγμές,
όταν ο γύπας, το σκουλήκι, το τσακάλι
θα κομματιάζουν το κοινωνικό εκκρεμές,
ως γνήσιοι εικονοκλάστες ενός κόσμου
που θα έχετε από πριν γκρεμίσει εσείς.
Μπροστά πηγαίνεις, πίσω μου έρχεσαι και εντός μου
παρελαύνεις, ω, λεγεώνα της οργής!
Βρισκόμαστε στην σύγκρουση δύο κόσμων:
στα διασταυρωμένα εδώ πυρά
των νέων ψηφιακών ορόσημων
που είναι αμέτρητα και πονηρά
και ενός γηραιού ατσαλένιου Ιππότη
που ακόμα πολεμάει για μια γη.
θά ’ρθουν άραγε οι έσχατοι πρώτοι
και τι θα τους κοστίσει η επιλογή;
Πιο σκοτεινή είναι η νύχτα λίγο πριν χαράξει,
μα, περιμένοντας, πεθαίνει και η αυγή...
Του υποχωρούντος μόνη ελπίδα είναι να κάψει,
γιατί η προέλαση του Εχθρού πλέον δεν αργεί!
Διακόσια χρόνια πέρασαν, τραχιά ’ταν η ανηφόρα.
Δεν ξέρω αν πιάσαμε κορφή πενήντα χρόνια τώρα,
αλλά έφτασε η στιγμή της βιαίας ηθικής καθόδου
ως προετοιμασία στην ανάδυση ενός θρόνου
που δύο χιλιετίες περίμενε για να στηθεί ξανά...
Μιλώ, το δίχως άλλο, γι’ αυτόν του Σατανά.
~
από τη συλλογή Limited Edition MMXVII aD, εκδ. Ελίκρανον, 2017
Δημοσιευμένο με την άδεια του ποιητή
Ο Αργύρης Ωρίωνα Χριστομάγνος γεννήθηκε το 1980 στα Καλάβρυτα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Limited Edition MMXVII aD." από τις Εκδόσεις Ελίκρανον (2017), "2ος Νόμος" από τις Εκδόσεις Andy's (2018), "Οι Νέοι Θεοί" από Ελίκρανον (2020), "The Songs Of Soul Invictus" από τις Εκδόσεις της Amazon (2020), "Και Άλλες Σκανταλιές" από Ελίκρανον (2021) και ένα πεζό, το "Μεταλιθικό Μανιφέστο" από Ελίκρανον (2020), μεταφρασμένο και στα Αγγλικά (εκδ. Amazon). To 2020 τιμήθηκε με βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό για το ποίημα "Οι Περήφανοι, Οι Λίγοι, Οι Δυνατοί". Παραμένοντας πιστός και φανατικός χεβυμεταλλάς, από το 1998 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
από τη συλλογή Limited Edition MMXVII aD, εκδ. Ελίκρανον, 2017
Δημοσιευμένο με την άδεια του ποιητή
Ο Αργύρης Ωρίωνα Χριστομάγνος γεννήθηκε το 1980 στα Καλάβρυτα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Limited Edition MMXVII aD." από τις Εκδόσεις Ελίκρανον (2017), "2ος Νόμος" από τις Εκδόσεις Andy's (2018), "Οι Νέοι Θεοί" από Ελίκρανον (2020), "The Songs Of Soul Invictus" από τις Εκδόσεις της Amazon (2020), "Και Άλλες Σκανταλιές" από Ελίκρανον (2021) και ένα πεζό, το "Μεταλιθικό Μανιφέστο" από Ελίκρανον (2020), μεταφρασμένο και στα Αγγλικά (εκδ. Amazon). To 2020 τιμήθηκε με βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό για το ποίημα "Οι Περήφανοι, Οι Λίγοι, Οι Δυνατοί". Παραμένοντας πιστός και φανατικός χεβυμεταλλάς, από το 1998 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
