Σύλβια Πλαθ (Sylvia Plath), «Ο Νικ και το Κηροπήγιο»

Είμαι μεταλλωρύχος. Καίει το φως, γαλάζιο.
Κερένιοι σταλακτίτες
στάζουν και πήζουν, δάκρυα

που εκβάλλει η γήινη μήτρα
όταν θανάσιμα βαριέται.
Αέρας μαύρη νυχτερίδα

με τυλίγει, τρύπια μαντίλια,
ψυχρά φονικά.
Κολλούν πάνω μου σαν τα δαμάσκηνα.

Αρχαία σπηλιά ασβέστιο
αποκρυσταλλωμένο, αρχαία αντιλαλιά.
Ακόμη κι οι σαύρες είναι λευκές,

οι θρησκευόμενες.
Και τα ψάρια, τα ψάρια —
Χριστέ μου! πάγου παγίδες

σαν κοφτερές λεπίδες
πιράνχας
θρησκείας που μεταλαμβάνει

την πρώτη κοινωνία στις μύτες των δαχτύλων μου.
Το κερί
καταπίνει και ανακτά το μικρό του δέμας,

το κίτρινό του αναθαρρεύει.
Αχ αγάπη μου, πώς βρέθηκες εδώ;
Αχ, έμβρυο, θυμάσαι, ακόμα και στον ύπνο,

μικρό-μικρό σου τό’δωσα
πώς σταυρωτά κοιμόσουν.
Το αίμα θάλλει καθαρό

μέσα σου, ρουμπίνι μου.
Ο πόνος
που σε ξύπνησε δεν είναι καν δικός σου.

Αγάπη, αγάπη μου
κρέμασα στη σπηλιά μας τριανταφυλλιές,
στρωσίδια αραχνοΰφαντα—

βικτωριανά κατάλοιπα.
Ας γκρεμοτσακιστούν τ’ αστέρια
στον σκοτεινό τους προορισμό,

Άσε του υδραργύρου
τα άτομα τα παραλυτικά να στάξουν
μέσα στο τρομερό πηγάδι.

Εσύ είσαι εκείνος
ο στερεός που πάνω του στηρίζεται με φθόνο το στερέωμα.
Εσύ είσαι το μωρό στη φάτνη.
~
Μετάφραση: Δέσποινα Πυρκεττή
πηγή

 Βιογραφία..