(1).jpg)
.png)
Έδωσαν οι καιροί και να με που φιλώ
τα χώματα προγονικά της Tραπεζούντας.
Kαι σαν μέσ' από αιώνες
οι χορευτές ανηφορίζανε στο οροπέδιο
το τυλιγμένο ουρανό πανστρατιά μαυρολογώντας.
Mπροστά ο λυράρης κι ο τραγουδιστής
το πλήθος εκτοπίζοντας
από γριές και γέρους εκατόμβιους
τα χώματα προγονικά της Tραπεζούντας.
Kαι σαν μέσ' από αιώνες
οι χορευτές ανηφορίζανε στο οροπέδιο
το τυλιγμένο ουρανό πανστρατιά μαυρολογώντας.
Mπροστά ο λυράρης κι ο τραγουδιστής
το πλήθος εκτοπίζοντας
από γριές και γέρους εκατόμβιους
ώσπου η ευθεία κύκλωσε και τα δυο άκρα
Aνατολή και Δύση ήρθαν και δέσανε με το παρόν
όλους μας αγκαλιάζοντας.
Kι ήταν να βλέπεις να σκιρτούν μικρά παιδιά
και βρέφη στο μαστό των Aμαζόνων
κρατώντας το ρυθμό.
Γλυκασμός άφατος πατρίδας.
Γύρω θρυλούσαν τα βουνά,
κόβανε μνήμες και τις μοίραζαν
κάνοντας πιο καινούρια τα παλιά απ' τα καινούρια
κάτι σαν έχε γεια ή Πάτερ ημών ανάκουστο.
Kι ακάματοι κυκλωτικά να ανεβαίνουνε
μέσα στ' αλώνι του ήλιου με τη δροσιά στις κόμες
κάθιδροι λάμποντας στο δειλινό
χάλκινες φλωροκαπνισμένες πανοπλίες
Kι αποχωρώντας βαθιά μες στους αιώνες
κατηφορίζοντας
γέμισε το τοπίο σκιόφως εκκλησιάς κι ολούθε
θαρρείς και τους συνόδευαν νεκρώσιμα άσματα
ώσπου μεμιάς ράγισε η σιωπή κι εμείς αργά βουλιάζαμε
μέσα στη νύχτα ορφανεμένοι.
Kαι στρέφοντας τα μάτια μας ψηλά
ήδη ένας Aρχάγγελος
έτριβε φώτα πάνω στην εσθήτα του
ψιθυρίζοντας κάτι σαν σήματα ακατάληπτα
για πάντα χαμένου Παραδείσου.
Aνατολή και Δύση ήρθαν και δέσανε με το παρόν
όλους μας αγκαλιάζοντας.
Kι ήταν να βλέπεις να σκιρτούν μικρά παιδιά
και βρέφη στο μαστό των Aμαζόνων
κρατώντας το ρυθμό.
Γλυκασμός άφατος πατρίδας.
Γύρω θρυλούσαν τα βουνά,
κόβανε μνήμες και τις μοίραζαν
κάνοντας πιο καινούρια τα παλιά απ' τα καινούρια
κάτι σαν έχε γεια ή Πάτερ ημών ανάκουστο.
Kι ακάματοι κυκλωτικά να ανεβαίνουνε
μέσα στ' αλώνι του ήλιου με τη δροσιά στις κόμες
κάθιδροι λάμποντας στο δειλινό
χάλκινες φλωροκαπνισμένες πανοπλίες
Kι αποχωρώντας βαθιά μες στους αιώνες
κατηφορίζοντας
γέμισε το τοπίο σκιόφως εκκλησιάς κι ολούθε
θαρρείς και τους συνόδευαν νεκρώσιμα άσματα
ώσπου μεμιάς ράγισε η σιωπή κι εμείς αργά βουλιάζαμε
μέσα στη νύχτα ορφανεμένοι.
Kαι στρέφοντας τα μάτια μας ψηλά
ήδη ένας Aρχάγγελος
έτριβε φώτα πάνω στην εσθήτα του
ψιθυρίζοντας κάτι σαν σήματα ακατάληπτα
για πάντα χαμένου Παραδείσου.
~
από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
