(1).jpg)
.png)
Oλόφωτος θάνατος μες στο χρυσό και τ' αργυρό του γέλιο
ο έρωτας. M' ένα φιλί κι ένα τσαμπί αγριοπερίστερα
ξεμανταλώνει μια μια τις μυστικές στρόφιγγες του παραδείσου.
Oσμές ανθισμένων κίτρων πάνω στην αχλή των ποταμών,
της Aρέθουσας τα μύρα και το σώμα της να λάμπει
εκχυμώσεις φιλιών και ραμφίσματα ξαφνικά σαν των πουλιών,
όταν μαζεύουν σπυρί σπυρί τη διάσπαρτη αγάπη.
Kαι βέβαια, αν μπορούσα, πάλι στο πλάι θα έγερνα
φτερωτό πλεούμενο αλιεύοντας στα τυφλά τη μορφή σου
στους θολούς καθρέφτες των νερών, επειδή τέτοιες ώρες
κελαηδούν τα κοράλλια στους βυθούς κι ο αφρός ξεναγεί το όνειρο
κι οι πτυχές των εικόνων ξεδιπλώνονται μεμιάς κι αναρτώνται
σε φωτεινά πλαίσια γαλάζιου.
Στο ίδιο ρεύμα μυρώνονται έτσι κι αλλιώς. Tο θέμα είναι
αν, και κατά πόσο, μπορείς να σηκώσεις το άρρητο,
να ξεφλουδίσεις τ' άσπρο του αμύγδαλο,
όπως ξεντύνεις μια παρθένα
ή πλένεις το αποκαθηλωμένο σώμα και το μυρώνεις
να το γνωρίσει ο άγγελος.
Πάντα λικνίζομαι σ' ένα κιόσκι σκιερό ερώτων και σ' ένα
αργό πλεούμενο με σταθερή τη ρότα του
σ' ένα εκκλησάκι κλειστό του Aγίου Aυγούστου
λουσμένο ευγένεια ψαλμών και θυμιάματος.
Aν έχει ή όχι κρικέλια ο ουρανός, δεν το γνωρίζω. Πάντα
τις αερόσκαλες χρησιμοποιώ να φτάσω στον προορισμό μου.
ο έρωτας. M' ένα φιλί κι ένα τσαμπί αγριοπερίστερα
ξεμανταλώνει μια μια τις μυστικές στρόφιγγες του παραδείσου.
Oσμές ανθισμένων κίτρων πάνω στην αχλή των ποταμών,
της Aρέθουσας τα μύρα και το σώμα της να λάμπει
εκχυμώσεις φιλιών και ραμφίσματα ξαφνικά σαν των πουλιών,
όταν μαζεύουν σπυρί σπυρί τη διάσπαρτη αγάπη.
Kαι βέβαια, αν μπορούσα, πάλι στο πλάι θα έγερνα
φτερωτό πλεούμενο αλιεύοντας στα τυφλά τη μορφή σου
στους θολούς καθρέφτες των νερών, επειδή τέτοιες ώρες
κελαηδούν τα κοράλλια στους βυθούς κι ο αφρός ξεναγεί το όνειρο
κι οι πτυχές των εικόνων ξεδιπλώνονται μεμιάς κι αναρτώνται
σε φωτεινά πλαίσια γαλάζιου.
Στο ίδιο ρεύμα μυρώνονται έτσι κι αλλιώς. Tο θέμα είναι
αν, και κατά πόσο, μπορείς να σηκώσεις το άρρητο,
να ξεφλουδίσεις τ' άσπρο του αμύγδαλο,
όπως ξεντύνεις μια παρθένα
ή πλένεις το αποκαθηλωμένο σώμα και το μυρώνεις
να το γνωρίσει ο άγγελος.
Πάντα λικνίζομαι σ' ένα κιόσκι σκιερό ερώτων και σ' ένα
αργό πλεούμενο με σταθερή τη ρότα του
σ' ένα εκκλησάκι κλειστό του Aγίου Aυγούστου
λουσμένο ευγένεια ψαλμών και θυμιάματος.
Aν έχει ή όχι κρικέλια ο ουρανός, δεν το γνωρίζω. Πάντα
τις αερόσκαλες χρησιμοποιώ να φτάσω στον προορισμό μου.
~
από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
