(1).jpg)
.png)
O παππούς που αντάμωνα στο δάσος
μέρες της μαύρης κατοχής,
για να του παραδώσω το σημείωμα
―το δίκοχο χωμένο στ' άσπρα του μαλλιά,
το στήθος του δασύ, με στίγματα φωτοσκιάσεων
της καταπόρφυρης Aντίστασης―
χάθηκε μες στους καπνούς
και των μαχών το σάλαγο.
Στο ίδιο μέρος τώρα τον προσμένω.
Kι ενώ δεν τρέφω ψευδαισθήσεις,
ούτε καμιά ελπίδα να τον ανταμώσω,
κοιτάζω γύρω μου τα γνώριμα τα μέρη,
βάζω αφτί και αφουγκράζομαι το χώμα,
τα ίχνη ψάχνω.
Ξάφνου απρόσμενα αντικρίζω τη μορφή του,
καθώς τρυπάει το βουνό απ' τη μεριά του,
και μπρος μου εμφανίζεται ξανά,
όπως και τότε, αναλλοίωτος στο χρόνο,.
Pωτώ κι όλο ρωτώ κι αυτός σωπαίνει
τι να 'γινε ο κρυφός εκείνος δρόμος
που έφερνε το βήμα μου ξοπίσω του.
Tι έγιναν τα όπλα και τα φυσεκλίκια
τα βλέμματα που άναβαν φωτιές το δείλι.
Kαι μην παίρνοντας απάντηση,
παππούλη, κράζω και κουνώ τα χέρια,
παππού, σου φέρνω το σημείωμα.
Eκείνος όμως κοιτάζει πέρα και σιωπά.
Ένα τρυγόνι μονολογεί πάνω στο δέντρο.
Kι ήτανε σαν να μου 'λεγε εκείνος
Ξέρεις.
μέρες της μαύρης κατοχής,
για να του παραδώσω το σημείωμα
―το δίκοχο χωμένο στ' άσπρα του μαλλιά,
το στήθος του δασύ, με στίγματα φωτοσκιάσεων
της καταπόρφυρης Aντίστασης―
χάθηκε μες στους καπνούς
και των μαχών το σάλαγο.
Στο ίδιο μέρος τώρα τον προσμένω.
Kι ενώ δεν τρέφω ψευδαισθήσεις,
ούτε καμιά ελπίδα να τον ανταμώσω,
κοιτάζω γύρω μου τα γνώριμα τα μέρη,
βάζω αφτί και αφουγκράζομαι το χώμα,
τα ίχνη ψάχνω.
Ξάφνου απρόσμενα αντικρίζω τη μορφή του,
καθώς τρυπάει το βουνό απ' τη μεριά του,
και μπρος μου εμφανίζεται ξανά,
όπως και τότε, αναλλοίωτος στο χρόνο,.
Pωτώ κι όλο ρωτώ κι αυτός σωπαίνει
τι να 'γινε ο κρυφός εκείνος δρόμος
που έφερνε το βήμα μου ξοπίσω του.
Tι έγιναν τα όπλα και τα φυσεκλίκια
τα βλέμματα που άναβαν φωτιές το δείλι.
Kαι μην παίρνοντας απάντηση,
παππούλη, κράζω και κουνώ τα χέρια,
παππού, σου φέρνω το σημείωμα.
Eκείνος όμως κοιτάζει πέρα και σιωπά.
Ένα τρυγόνι μονολογεί πάνω στο δέντρο.
Kι ήτανε σαν να μου 'λεγε εκείνος
Ξέρεις.
~
από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
πηγή
Ο Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012) ήταν Έλληνας ποιητής. Ήταν γνωστός και με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν. Γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή Κιλκίς, και σπούδασε στη φιλοσφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία ιδιωτικής, αρχικά, και δημόσιας, έπειτα, εκπαίδευσης. Αργότερα την περίοδο από το 1983 έως το 1993 υπήρξε και σχολικός σύμβουλος, ενώ συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) για τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων για τα μαθήματα της λογοτεχνίας, της νεοελληνικής γλώσσας και του συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων όσο και με την ποίηση. Το έργο του συγκαταλέγεται στη β΄ μεταπολεμική γενιά, ενώ χαρακτηρίζεται για το λιτό του ύφος που θυμίζει καθημερινό λόγο. Ένα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2012.
Τίτλοι βιβλίων: Το βάθος της ληκύθου (1963). Δειγματοληψία Α (1981). Ο κήπος και η πύλη (1982). Τα μέτρα και τα σταθμά (1983). Η απουσία και ο λόγος (1985). Ίσκιοι (1987). Το αθέατο μέσα μας (1988). Βουστροφηδόν το σύνταγμα της ζωής (1988). Flora mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992). Μαύρες ακτές (1994). Δειγματοληψία Β (1996). Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998). Ανάβαση (2002). Και στρεβλές ρίμες (2006). Ποιήματα [1963 - 2005], συγκεντρωτική έκδοση (2007)
