Πατ Πάρκερ (Pat Parker), «Η στιγμή που άφησες πίσω»

Προσπάθησες ποτέ σου να πιάσεις ένα δάκρυ;
Να το πιάσεις με τα δάχτυλα λυγισμένα.
Να το πιέσεις ενάντια στα βλέφαρα,
Και να εύχεσαι τη στιγμή-

Ή να φυλακίσεις πικρές λέξεις
Που σκίστηκαν απ’ τον λαιμό σου σαν ξύλα

Και να τις περικλείσεις –

νησίδες της στιγμής.

Δεν πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά
Δημιουργώντας τον μύθο της μοντέρνας Αμερικής.
Δεν μπορώ να διασχίσω έναν ωκεανό.
Προσπαθώ το μήκος μιας πισίνας.
~
μετάφραση: Νίκης Κωνσταντοπούλου
από το βιβλίο Αγάπη Δικαιοσύνη Ελευθερία, εκδ. Βακχικόν, 2021

πηγή 

Η Pat Parker (1944-1989) υπήρξε μαύρη, μητέρα δύο παιδιών, φεμινίστρια, λεσβία, εργάτρια, ποιήτρια, ακτιβίστρια. Όλες αυτές οι ιδιότητες διαμόρφωσαν ισότιμα την ταυτότητα και την ποιητική φωνή της, η οποία δύσκολα κατατάσσεται σε κάποιο προϋπάρχον είδος με όρους αποκλειστικά πολιτικούς, φυλετικούς ή φύλου. Η γραφή της άμεση, αφτιασίδωτη και αυτοβιογραφική εκθέτει πολλαπλές μορφές καταπίεσης και βίας (ρατσιστική, σεξιστική, ταξική, ομοφοβική), τη συμμετοχή στα κινήματα και τους αγώνες που αναδύθηκαν στις ΗΠΑ το ’60 και το ’70, αλλά και μια καίρια, οξυδερκή, εκ των έσω κριτική των κινημάτων αυτών.