Νικόλαος Χάγερ-Μπουφίδης, «Τους έρωτες νοστάλγησα..»

(Τους έρωτες νοστάλγησα, που δε μπορεί να ζήσει
τώρα πια η κουρασμένη μου κι ανήσυχη ψυχή,
τους ήρεμους κι αθώους έρωτες, τα χαμογέλια,
την ευτυχία στην ενατένιση κάτι αγνών ματιών…)

Θα ‘ναι λεπτή, γλυκιά και μελαγχολική…
Ώρες πολλές θα κάθεται κοντά στο παραθύρι
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, σκεφτική…
Απ’ έξω, η βροχή μονότονα θα πέφτει…

Ύστερα θα ‘ρχουνται «τ’ απόγεμα», δυο τρεις
φίλες της, όλο γέλια και χαρά…
Κι αυτή, θα κάθεται στο πιάνο… Θα χαμογελά
στ’ αθώα αστεία που θα λέει η συντροφιά…

Μα ο νους της θαν μακριά, πολύ μακριά,
στους ανοιξιάτικους ερωτικούς μας περιπάτους…
―Λουκία θα τη λεν, Λουκία. Τα μαλλιά της
θα ‘ναι ξανθά, και θα ‘χει μάτια γαλανά…

(Θα ‘ναι η πρώτη της αγάπη…) Μοναχή,
τα βράδια θ’ αγρυπνάει… Θα συλλογιέται
τα λόγια που δεν τόλμησε να πει
και που τα μάγουλά της πορφυρώναν…

Θα νιώθει ναν γεμάτη η ύπαρξή της
από την ευτυχία, κι από «αγάπη».
(Έτσι τη νύχτα, μόνη της, θα ομολογεί…)

―Μια τέτοια αγάπη αγνή κι εντατική
σαν κάποιον έρωτα που μάταια ποθεί
και που δεν είναι δυνατό να ξαναζήσει
τώρα πια η κουρασμένη μου κι ανήσυχη ψυχή…
~
Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, Χρονιά Β’, Μάρτιος 1928, τεύχος 3ο
πηγή

 

Ο Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης (1899-1950) γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από τον πατέρα του από τη Γερμανία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα και στη συνέχεια έζησε με την οικογένειά του στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου τέλειωσε τη σχολή Lycee Francais. Μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στον εμφύλιο διώχτηκε και φυλακίστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1916 με δημοσιεύσεις στίχων στο περιοδικό Αρμονία και το 1918 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς. Συνεργάστηκε με διάφορα αθηναϊκά περιοδικά, όπως τα Γράμματα (Αλεξάνδρειας), Βωμός, Αλεξανδρινή Τέχνη, Απόλλων, Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Αργώ, Ελεύθερα Γράμματα και άλλα, όπου δημοσίευσε ποικίλα κείμενα, υπογράφοντας άλλοτε με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο και άλλοτε με το ψευδώνυμο Άρις Ίσαντρος. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία (Τρεις νύχτες ηδονής, 1927), το θέατρο (Το δράμα της κοκαΐνης, 1928) και το δοκίμιο. Το 1928 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για το μονόπρακτο έργο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, που έγραψε από κοινού με τον Κωστή Βελμύρα. Το λογοτεχνικό έργο του Χάγερ–Μπουφίδη τοποθετείται από τους μελετητές της λογοτεχνίας στο χώρο της λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, ειδικότερα στην νεορομαντική και νεοσυμβολιστική τάση της, και παρουσιάζει έντονα στοιχεία πεσιμισμού, κοσμοπολιτισμού και επιρροές από το καβαφικό έργο και γάλλους συγγραφείς όπως ο Verlaine και ο Francis Jammes. Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς, 1918. • Τα μοντέρνα και το καινούργιο μανιφέστο, 1919. • Τα Ιωνικά κι οι ανοιξιάτικες αγάπες, 1922. • Δέκα ποιήματα, 1930. • Η δεύτερη ζωή, έκδοση Κύκλου, 1935. • Αυτοβιογραφία, 1942. • Τα παράλληλα, 1946. ΙΙ.Θέατρο • Η νύχτα · Δράμα μονόπραχτο, 1916. • Με τα μάτια της αγάπης · Δράμα εις πράξιν. Χαλκίδα, χ.χ. (ekebi.gr)