Νικόλαος Χάγερ-Μπουφίδης, «Είναι κακός»

Είναι κακός. Έτσι του λένε. Το πιστεύει
καμιά φορά κι ο ίδιος. Στο σχολείο
είν’ απ’ τους τελευταίους μες στην τάξη.
― «Πάλι δεν άνοιξες― φωνάζει ο δάσκαλος― βιβλίο!…»

Η μάνα του, που ωστόσο τον λατρεύει
― ε, και ποια μάνα… είν’ απελπισμένη…
― «Θα δεις… ―της λεν― αργότερα θα σιάξει…»
μ’ αυτή χαμογελάει λυπημένη…

Το βράδυ, σαν σχολάει, γυρνά στο σπίτι
με ρούχα λερωμένα, ξεσχισμένος.
Δεν του μιλάν. Κι αυτός σε μια γωνιά
―την ίδια πάντα― μένει ζαρωμένος.

Τσακώνεται με όλους. Τον μεγάλο
αδερφό του δε χωνεύει προπαντός,
που όλο του μιλά με καταφρόνια…
(Κι όμως το άδικο το έχει πάντ’ αυτός…)

Και μόνο αργά τη νύχτα, όταν μένει
κλεισμένος μοναχός στα σκοτεινά
κάτω απ’ το πάπλωμά του σιγοκλαίει
και μι’ απορία του σφίγγει την καρδιά…

Ένα παράπονο βουβό τον κυριεύει
σαν αναφιλητό και σα λυγμός:
γιατί, αλήθεια, σαν όλους του άλλους
να μη μπορεί κι αυτός να ‘ναι καλός…
~
Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, Χρονιά Δ’, Αύγουστος 1930, τεύχος 8ο
πηγή

 

Ο Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης (1899-1950) γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από τον πατέρα του από τη Γερμανία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα και στη συνέχεια έζησε με την οικογένειά του στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου τέλειωσε τη σχολή Lycee Francais. Μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στον εμφύλιο διώχτηκε και φυλακίστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1916 με δημοσιεύσεις στίχων στο περιοδικό Αρμονία και το 1918 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς. Συνεργάστηκε με διάφορα αθηναϊκά περιοδικά, όπως τα Γράμματα (Αλεξάνδρειας), Βωμός, Αλεξανδρινή Τέχνη, Απόλλων, Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Αργώ, Ελεύθερα Γράμματα και άλλα, όπου δημοσίευσε ποικίλα κείμενα, υπογράφοντας άλλοτε με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο και άλλοτε με το ψευδώνυμο Άρις Ίσαντρος. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία (Τρεις νύχτες ηδονής, 1927), το θέατρο (Το δράμα της κοκαΐνης, 1928) και το δοκίμιο. Το 1928 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για το μονόπρακτο έργο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, που έγραψε από κοινού με τον Κωστή Βελμύρα. Το λογοτεχνικό έργο του Χάγερ–Μπουφίδη τοποθετείται από τους μελετητές της λογοτεχνίας στο χώρο της λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, ειδικότερα στην νεορομαντική και νεοσυμβολιστική τάση της, και παρουσιάζει έντονα στοιχεία πεσιμισμού, κοσμοπολιτισμού και επιρροές από το καβαφικό έργο και γάλλους συγγραφείς όπως ο Verlaine και ο Francis Jammes. Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς, 1918. • Τα μοντέρνα και το καινούργιο μανιφέστο, 1919. • Τα Ιωνικά κι οι ανοιξιάτικες αγάπες, 1922. • Δέκα ποιήματα, 1930. • Η δεύτερη ζωή, έκδοση Κύκλου, 1935. • Αυτοβιογραφία, 1942. • Τα παράλληλα, 1946. ΙΙ.Θέατρο • Η νύχτα · Δράμα μονόπραχτο, 1916. • Με τα μάτια της αγάπης · Δράμα εις πράξιν. Χαλκίδα, χ.χ. (ekebi.gr)