Τάκης Παυλοστάθης, «Τελεία στιγμή»

Σχεδὸν αὐθαίρετα,
ὀνομάζω τὴ διαδρομὴ αὐτοῦ τοῦ περιπάτου
ἅγια,
γεμάτη καλωσύνη.
Ἡ στέγη τοῦ λεωφορείου τὴ σκεπάζει.

Ψαύω στὴν τσέπη μου τὰ λίγα φρύγανα
ποὺ μάζεψα στὴν ἔρημο λευκὴ ἀκτή.

Ἡ τσέπη μου εἶχε ἀχούς, ἔχει τροχούς…
Ἕνα σκίρτημα·
ἐλάχιστο σημεῖο ἡ συμβολή του.
Ἀνεπαρκὴς δυστυχία.
Καὶ τὰ ὁράματα σὰν παροράματα.
Παραστράτημα, ὅμως τίμιο.

Ἔχω ναυαγήσει καὶ
κοστίζουν ὅλα ἀκριβά.
Δέκα χιλιάδες καπίκια.
Ἡ σάκκα τοῦ εἰσπράκτορα:
περπατάει δίπλα μου.
Ἀνεπαρκὴς δυστυχία.

Γυρίζω καὶ τι νὰ δῶ;:
ἡ ράχη ἑνὸς ταξί,
περπατάει δίπλα μου.
Ἴσως φθάσω στὸ Σικάγο.
Τ’ ὀνομάζω φιλότιμο βῆμα,
γεμᾶτο καλωσύνη καὶ τροχούς.
Τώρα πρέπει ὅμως νὰ σταματήσῃ.

~
από το βιβλίο Ποιήματα και πεζά (1964-1999), εκδ. Νεφέλη, 2006 

Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποιήμα 

Ο Τάκης Παυλοστάθης (Άμφισσα 1946-1999), εξέχουσα μορφή της ποίησής μας από τη μεταπολίτευση και εξής, έδωσε μόνο δύο βιβλία όσο ζούσε (1974 και 1993) και λιγοστά σκόρπια δημοσιεύματα, που ήταν όμως αρκετά για να του εξασφαλίσουν θερμούς φίλους και θαυμαστές. Αν και ολιγογράφος εκ φύσεως και εν πεποιθήσεως, άφησε ωστόσο έναν πολύ μεγαλύτερο όγκο ευσυνείδητης από την αρχή, αλλά και και ώριμης παραγωγής που συγκεντρώνεται στον παρόντα τόμο (ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ 1964-1999, εκδ. Νεφέλη) μερίμνη του Δήμου Άμφισσας -της ιδιαίτερης πατρίδας του- και που ανασηματοδοτεί τον ρόλο του στις πνευματικές ζυμώσεις, τις αναζητήσεις και τους προσανατολισμούς της χώρας μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Τάκης Παυλοστάθης, ήταν για τον ποιητή Δημήτρη Αρμάου, «ένας σεμνός από ακοίμητη κριτική και αυτοκριτική διάθεση, από ισχυρή αίσθηση του περιττού και του γελοίου• ήταν κοινωνικά σκεπτικιστής και σε μια αδιάκοπη άμυνα έναντι οιασδήποτε "πολιτικής" παραμυθίας, προσηλωμένος σταθερά σε όσες αξίες βασάνισε πριν θέσει υπό έλεγχο και υιοθετήσει, μα κι άλλο τόσο ανοιχτός αντίκρυ σε κάθε νεωτερισμό στη ζωή και την τέχνη. Ήταν γλωσσικά και τεχνοτροπικά ανεξίθρησκος, διατρέχοντας όλη την κλίμακα του σεβασμού μπροστά στη γλώσσα και τη μαστορική, από τιμητής έως προκλητικά αδιάφορος. Εχθρός κάθε ζηλωτισμού αβέβαιης έδρασης, παραδειγματικά ανεξάρτητος. Και ταυτόχρονα, ένας λεπτός παρατηρητής του ζην και λάτρης της συμμετοχής, παθιασμένος με τη μετάγγιση του βιώματος, ει δυνατόν εν θερμώ στα προσωπικά του γραπτά, μακριά από κάθε κομφορμισμό και ψυχική μειοδοσία». Ο Τάκης Παυλοστάθης παρέμεινε πάντα μοναχικός και απόμακρος, σε συνειδητό αυτοεγκλεισμό σύμφωνο με τα υψηλά του κριτήρια με τα οποία αξιολογούσε κάθε δημόσια παρουσία. Η δική του δημόσια παρουσία υπήρξε ελάχιστη πλην όμως διακριτή. Δύο ποιητικές συλλογές, λίγα πεζά και μερικές βιβλιοκρισίες δημοσιευμένα σε περιοδικά ύστερα από έντονες παρακινήσεις φίλων. Το ελάχιστο που είναι όμως ήδη πολύ. [amfissacity.blogspot.com]