Λύντια Στεφάνου, «Κρυπτό»

Στην  τέταρτη αιωνιότητα,  στην εικοστή τέταρτη εβδομάδα,
καθώς η μέρα έβγαινε ζεστή και λεία
κάπου απ' τα σπλάχνα ενός τεράστιου ζώου καλόβολου
κι έπαιρνε χίλιες όψεις, άλλες στερεές, άλλες υγρές,
και προχωρούσε και χυνόταν
στα διψασμένα στόματα τ’ αμέτρητα της Αττικής
και θύμιζε νύχτες αρχαίες:
Φάνηκε ξάφνου εμπρός μου ο πατριάρχης του Φερνέ.

∆ιάφανος σαν πουλί που δεν το πιάνει σκάγι.
Στάθηκε πιο ψηλά απ’ τη γη σε βάθρο από φως .
Τίναξε το κεφάλι του, έσκυψε το αϊτίσιο ράμφος  του,
σαν που να σκάλιζε μες στον αέρα, κι είπε:
«Σημείωνε, για να μην ξεχάσεις.
Οι μέρες σώνονται και  φτάνουν άλλες μέρες.
Προτού συμπληρωθούν τα έργα τα δίσεχτα,
θα γίνει μέτρημα στη Βαβυλώνα τη μεγάλη.
Κι αν ξέρεις να μετράς,
πέρα από τις εξήντα εβδομάδες,
θα βγουν απ’ τις προβιές τους όλα τα ζωντανά την ώρα του ύπνου
κι από τα τέρατα πολλά δεν θα μπορούν να ξαναμπούν σαν ξημερώσει.
Θα σκουντουφλούν αλαφιασμένα, στα τυφλά.
Και δεν θα ξέρουν ποιο είναι ποιο. Κι απ’ το πολύ  το σάστισμα
θα πέσουν να δαγκάνουν ό,τι βρουν. Και τότε,
από τη γη που βλέπεις θ’ αναβρύσουν
αρχαία ποτάμια εκατόγχειρα,
θα ξυπνήσει το ιερό φίδι στο βράχο,
κι αργά -αργά,  θα προχωρούν, θα γίνουνε πλοκάμια,
θα τυλιχτούν, θα δέσουνε, θα πνίξουν.
Κι οι μέρες, τότε, θα σωθούν.
Κείνες τις ώρες, πρόσεξε,
Πάρε φωνή τον άνεμο, πάρε γραφή τα χρώματα του τόξου τα εφτά,
Τέντωσε την ημέρα, σφράγισε πάνω το μήνυμα
ενός που δεν επίστεψε στον άλλο κόσμο,
ενός που δεν μπορεί να βρει στον άλλο κόσμο αναπαμό
πριν ακουστεί ως τα πέρατα πως δεν υπάρχει πιο μεγάλος κίνδυνος
πάρεξ όταν ο άνθρωπος φορτώνεται στους ώμους του το θρίαμβο,
πάρεξ όταν πατάει το τέρας στο κεφάλι
και λέει πως έγινε ψηλότερος από τον ίσκιο του.
Τα τέρατα που φεύγουν σπέρνουν τέρατα
όταν ο άνθρωπος φορτώνεται
το πλήρωμα του χρόνου αλόγιστα
και πίνει απ’ το κακό νερό της λησμονιάς.»
Είπε και χάθηκε.
Ένοιωσα να πέφτω σε μια γούρνα της ημέρας
διψώντας ως το κόκαλο ταπεινοσύνη.
12-10-71

~

από τη συλλογή Έξι επεισόδια από τον κύκλο των τεράτων, εκδ. Ερμείας, 1971
πηγή

 

Η Λύντια Στεφάνου (Αθήνα, 1927 - Αθήνα, 2013) ήταν ποιήτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Τέλειωσε το πειραματικό γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (νομική και πολιτικές επιστήμες, 1945-1949). Ακολουθώντας τον διπλωμάτη σύζυγό της Αλέξανδρο Στεφάνου, ταξίδεψε μαζί του στην Ιερουσαλήμ, την Άγκυρα, τη Λευκωσία, τη Σόφια, τη Γενεύη, το Λονδίνο και την Καμπέρα της Αυστραλίας, μεταξύ 1953-1979. Ιδρύτρια της γκαλερί Μέρλιν (1963), και ιδρυτικό μέλος των περιοδικών "Παλμός" (1944-1945), "Αιγαίο" (1945) και "Στάχυς" (1950-1951). Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με δημοσιεύσεις στο περιοδικό "Νεανική Φωνή" και στον "Παλμό". Το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της, με τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησαν οι συλλογές "Τοπία από την καταγωγή και την περιπλάνηση του Υκ" (1965), "Έξι επεισόδια από τον κύκλο των τεράτων" (1971), "Τα μεγάφωνα" (1973), "Οι λέξεις και τα πράγματα" (1983) και τα δοκιμιακά κείμενα "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" (1972), "Γενικά και ειδικά για την ποίηση" (1993). Μετέφρασε στα ελληνικά έργα των Guillaume Apollinaire, C. M. Bowra, Claude Mosse, Jacqueline de Romilly και Dylan Thomas. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Τομές", "Ζυγός", "Νέα Ποίηση", "Νέα Ελληνικά", "Εποχές", κ.ά. Το 1973 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου για τη μελέτη της "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" και το 1994 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το "Γενικά και ειδικά για την ποίηση". Η Λύντια Στεφάνου τοποθετείται στη μεταπολεμική ελληνική ποίηση. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου. Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής της είναι ο συνδυασμός του λυρικού στοιχείου με τη θεωρητική σκέψη, η οποία πηγάζει από τη θητεία της στη λογοτεχνική κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα, στο οποίο παρουσίασε το έργο πολλών νέων ποιητών. Επίσης, πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1981 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης το 1997, προτείνοντας να καθιερωθεί η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, ως η ημέρα εορτασμού της ποίησης.