Λύντια Στεφάνου, «Απουσία»

Παίρνω απ’ το κόκκινο φεγγάρι τ’ όνειρο όπως το ’στειλες

Με τα τριαντάφυλλα τους βράχους τα κατάρτια του

Περιβόλια του Αυγούστου θάλασσες

Να τραγουδούν και να φεύγουν

Γεράνια να διασχίζουνε τα καλντερίμια του

Καθώς ανεβαίναμε δίχως μια λέξη

Μόνο κοιτάζοντας τους ίδιους άσπρους τοίχους

Να σμίγουν κάτω απ’ τον ασβέστη

Σε μια βαθύτερη ανεξήγητη ζωή

Τους ίδιους ήσκιους απλωμένους στα σταυροδρόμια

Κι όλα τα σχήματα της νύχτας να κυλάν

Από γωνιά σε γωνιά δίχως μια λέξη

Ποτάμια σαν το κλάμα που μας έπνιγε

Κι άλλαζε θέση ολοένα

Στα μάτια στους κροτάφους στην καρδιά.

 

Ανεβαίνει το κόκκινο φεγγάρι

Ματώνοντας τα σύννεφα και τους αμμόλοφους.

Εδώ δεν έχει θάλασσα να τη στολίσει

Στάχυα ροδάκινα σταφύλι όχι εδώ

Μονάχα η δίψα κι η έρημος μονάχα η δίψα κι η άμμος

Η αγάπη μου. 

Πιο πέρα

Ο θάνατος σκαμμένος κιόλας δοσμένος σαν την σκιά

Οπού πλαγιάζει τα κορμιά προδίνοντας στη γης

Την πιο κρυφή τους ιστορία

Τι λέω για θάλασσα ή για παράθυρα ανοιχτά στους βράχους –θυμάσαι;–

Ένα λουλούδι στο πρώτο στο δεύτερο η φωνή

Πιο πέρα το άστρο να πέφτει –πόσα χρώματα η νύχτα–

Και να γυρνάμε τα δωμάτια μέσα στ’ όνειρο

Δίχως μια λέξη

 

Το κόκκινο φεγγάρι κρύφτηκε πάλι στις σκοτεινές του ρίζες

Μαζί με την αγάπη μου – Μαζί με τ’ άλλα καλοκαίρια.

~
πηγή

Η Λύντια Στεφάνου (Αθήνα, 1927 - Αθήνα, 2013) ήταν ποιήτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Τέλειωσε το πειραματικό γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (νομική και πολιτικές επιστήμες, 1945-1949). Ακολουθώντας τον διπλωμάτη σύζυγό της Αλέξανδρο Στεφάνου, ταξίδεψε μαζί του στην Ιερουσαλήμ, την Άγκυρα, τη Λευκωσία, τη Σόφια, τη Γενεύη, το Λονδίνο και την Καμπέρα της Αυστραλίας, μεταξύ 1953-1979. Ιδρύτρια της γκαλερί Μέρλιν (1963), και ιδρυτικό μέλος των περιοδικών "Παλμός" (1944-1945), "Αιγαίο" (1945) και "Στάχυς" (1950-1951). Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με δημοσιεύσεις στο περιοδικό "Νεανική Φωνή" και στον "Παλμό". Το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της, με τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησαν οι συλλογές "Τοπία από την καταγωγή και την περιπλάνηση του Υκ" (1965), "Έξι επεισόδια από τον κύκλο των τεράτων" (1971), "Τα μεγάφωνα" (1973), "Οι λέξεις και τα πράγματα" (1983) και τα δοκιμιακά κείμενα "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" (1972), "Γενικά και ειδικά για την ποίηση" (1993). Μετέφρασε στα ελληνικά έργα των Guillaume Apollinaire, C. M. Bowra, Claude Mosse, Jacqueline de Romilly και Dylan Thomas. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Τομές", "Ζυγός", "Νέα Ποίηση", "Νέα Ελληνικά", "Εποχές", κ.ά. Το 1973 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου για τη μελέτη της "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" και το 1994 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το "Γενικά και ειδικά για την ποίηση". Η Λύντια Στεφάνου τοποθετείται στη μεταπολεμική ελληνική ποίηση. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου. Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής της είναι ο συνδυασμός του λυρικού στοιχείου με τη θεωρητική σκέψη, η οποία πηγάζει από τη θητεία της στη λογοτεχνική κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα, στο οποίο παρουσίασε το έργο πολλών νέων ποιητών. Επίσης, πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1981 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης το 1997, προτείνοντας να καθιερωθεί η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, ως η ημέρα εορτασμού της ποίησης.