πάνω σ’ άλογα φεύγουμε, φεύγουμε…
Φ.Μ.
Φ.Μ.
Ονειρεύονται τα παιδιά
με τα σκούρα μενεξεδένια μάτια
Που δεν ξέρουνε ποτέ τους μάθημα
Γιατί κοιτάζουν τις ανθισμένες ακακίες
Απ’ το παράθυρο της τάξης
Γιατί διαβάζουν ιστορίες στα σύννεφα
Στις πέτρες και στις ηλιαχτίδες
Οι μαθητές που παίρνουν άριστα
Κοροϊδεύουν
Οι δάσκαλοι θυμώνουν
Όμως τα γιορτάσιμα ξάρτια των μικρών καραβιών
Γελάνε στη λίμνη
Τα φτερά των παγωνιών
Αστράφτουν λουσμένα στο πρωινό φως
Στα ξερά κλαδιά της ξύλινης γέφυρας
Άνθισαν τα τριαντάφυλλα
Στον κήπο κοιμάται η Πεντάμορφη
Στον κήπο τα χαρούμενα αγόρια
Κυνηγιούνται με τα ζαρκάδια
Ρίχνουν τα μικρά καράβια στη λίμνη
και βάζουν στοίχημα
Ποιο θα σκαρφαλώσει στο ψηλότερο πλατάνι
Στον κήπο τα χαρούμενα κορίτσια
Πετάνε ψίχουλα στους κύκνους
Μιλάνε με τον φλύαρο παπαγάλο
πιάνονται χέρι με χέρι σε κύκλο
και παίζουν την «κυρα-Μαρία».
Στον κήπο ξυπνά η Πεντάμορφη
Στ’ αγόρια χαρίζει πελώριους χαρταετούς
Στα κορίτσια κούκλες με πολλά-πολλά φορέματα
Στον κήπο ξυπνά η Πεντάμορφη
Το βασιλόπουλο τη φίλησε στο στόμα
Στον κήπο ξυπνά η αγάπη
Ξυπνάν οι πασχαλιές και τα μαγιάτικα
Τριαντάφυλλα
Ξυπνάν οι γκλυσίνες και πλέκονται
Στα μαλλιά των κοριτσιών
Τ’ αγόρια κόβουν τα φρέσκα καλάμια
Και φτιάχνουν φλογέρες
Ονειρεύονται τα παιδιά
Που δεν ξέρουν ποτέ τους μάθημα
Οι μαθητές που παίρνουν άριστα
Κοροϊδεύουν
Οι δάσκαλοι θυμώνουν
Αλλά εμείς τραγουδάμε
Τραγουδάμε γιατί τα παιδιά
Με τα μενεξεδένια μάτια
Ονειρεύονται
Γιατί σ’ ένα κήπο είν’ όλα χαρούμενα
Τα πουλιά τα λουλούδια τα κορίτσια και τ’ αγόρια
Την ώρα που ξυπνά η Πεντάμορφη
Την ώρα που ξυπνά η αγάπη
Με την αυγή του Απρίλη
Με την αυγή του Μάη
Με την αυγή της Άνοιξης
~
περ. Παλμός, τεύχ. 2, 1/6/44, σ. 25
(«Τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα – Περιοδικά 1944-45, 1955»)
πηγή
με τα σκούρα μενεξεδένια μάτια
Που δεν ξέρουνε ποτέ τους μάθημα
Γιατί κοιτάζουν τις ανθισμένες ακακίες
Απ’ το παράθυρο της τάξης
Γιατί διαβάζουν ιστορίες στα σύννεφα
Στις πέτρες και στις ηλιαχτίδες
Οι μαθητές που παίρνουν άριστα
Κοροϊδεύουν
Οι δάσκαλοι θυμώνουν
Όμως τα γιορτάσιμα ξάρτια των μικρών καραβιών
Γελάνε στη λίμνη
Τα φτερά των παγωνιών
Αστράφτουν λουσμένα στο πρωινό φως
Στα ξερά κλαδιά της ξύλινης γέφυρας
Άνθισαν τα τριαντάφυλλα
Στον κήπο κοιμάται η Πεντάμορφη
Στον κήπο τα χαρούμενα αγόρια
Κυνηγιούνται με τα ζαρκάδια
Ρίχνουν τα μικρά καράβια στη λίμνη
και βάζουν στοίχημα
Ποιο θα σκαρφαλώσει στο ψηλότερο πλατάνι
Στον κήπο τα χαρούμενα κορίτσια
Πετάνε ψίχουλα στους κύκνους
Μιλάνε με τον φλύαρο παπαγάλο
πιάνονται χέρι με χέρι σε κύκλο
και παίζουν την «κυρα-Μαρία».
Στον κήπο ξυπνά η Πεντάμορφη
Στ’ αγόρια χαρίζει πελώριους χαρταετούς
Στα κορίτσια κούκλες με πολλά-πολλά φορέματα
Στον κήπο ξυπνά η Πεντάμορφη
Το βασιλόπουλο τη φίλησε στο στόμα
Στον κήπο ξυπνά η αγάπη
Ξυπνάν οι πασχαλιές και τα μαγιάτικα
Τριαντάφυλλα
Ξυπνάν οι γκλυσίνες και πλέκονται
Στα μαλλιά των κοριτσιών
Τ’ αγόρια κόβουν τα φρέσκα καλάμια
Και φτιάχνουν φλογέρες
Ονειρεύονται τα παιδιά
Που δεν ξέρουν ποτέ τους μάθημα
Οι μαθητές που παίρνουν άριστα
Κοροϊδεύουν
Οι δάσκαλοι θυμώνουν
Αλλά εμείς τραγουδάμε
Τραγουδάμε γιατί τα παιδιά
Με τα μενεξεδένια μάτια
Ονειρεύονται
Γιατί σ’ ένα κήπο είν’ όλα χαρούμενα
Τα πουλιά τα λουλούδια τα κορίτσια και τ’ αγόρια
Την ώρα που ξυπνά η Πεντάμορφη
Την ώρα που ξυπνά η αγάπη
Με την αυγή του Απρίλη
Με την αυγή του Μάη
Με την αυγή της Άνοιξης
~
περ. Παλμός, τεύχ. 2, 1/6/44, σ. 25
(«Τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα – Περιοδικά 1944-45, 1955»)
πηγή
Η Λύντια Στεφάνου (Αθήνα, 1927 - Αθήνα, 2013) ήταν ποιήτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Τέλειωσε το πειραματικό γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (νομική και πολιτικές επιστήμες, 1945-1949). Ακολουθώντας τον διπλωμάτη σύζυγό της Αλέξανδρο Στεφάνου, ταξίδεψε μαζί του στην Ιερουσαλήμ, την Άγκυρα, τη Λευκωσία, τη Σόφια, τη Γενεύη, το Λονδίνο και την Καμπέρα της Αυστραλίας, μεταξύ 1953-1979. Ιδρύτρια της γκαλερί Μέρλιν (1963), και ιδρυτικό μέλος των περιοδικών "Παλμός" (1944-1945), "Αιγαίο" (1945) και "Στάχυς" (1950-1951). Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με δημοσιεύσεις στο περιοδικό "Νεανική Φωνή" και στον "Παλμό". Το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της, με τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησαν οι συλλογές "Τοπία από την καταγωγή και την περιπλάνηση του Υκ" (1965), "Έξι επεισόδια από τον κύκλο των τεράτων" (1971), "Τα μεγάφωνα" (1973), "Οι λέξεις και τα πράγματα" (1983) και τα δοκιμιακά κείμενα "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" (1972), "Γενικά και ειδικά για την ποίηση" (1993). Μετέφρασε στα ελληνικά έργα των Guillaume Apollinaire, C. M. Bowra, Claude Mosse, Jacqueline de Romilly και Dylan Thomas. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Τομές", "Ζυγός", "Νέα Ποίηση", "Νέα Ελληνικά", "Εποχές", κ.ά. Το 1973 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου για τη μελέτη της "Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης" και το 1994 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το "Γενικά και ειδικά για την ποίηση". Η Λύντια Στεφάνου τοποθετείται στη μεταπολεμική ελληνική ποίηση. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου. Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής της είναι ο συνδυασμός του λυρικού στοιχείου με τη θεωρητική σκέψη, η οποία πηγάζει από τη θητεία της στη λογοτεχνική κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα, στο οποίο παρουσίασε το έργο πολλών νέων ποιητών. Επίσης, πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1981 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης το 1997, προτείνοντας να καθιερωθεί η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, ως η ημέρα εορτασμού της ποίησης.
