Ποιητές (1)
Σε αιώνες αιωρούμενης θλίψης
Εμείς οι εμψυχωτές εμείς οι πολλά υποσχόμενοι
Πάσχοντες από βαριά ποίηση κακοκουρδισμένοι θεατρίνοι
Υδροκέφαλοι από λερναία όνειρα
Αποφασίζαμε με λόγχες καουτσούκ
Απρόσβλητες από συνηθισμένες κακουχίες
Να επιτρέπουμε μια λόγια κάθαρση σχολαστικά προετοιμασμένη
Κεντημένη υπαινιγμούς εκφράσεις σπάνιες σημεία στίξης
Κυοφορούσα εκρήξεις απρόβλεπτων νοημάτων ωστόσο.
Τι κόσμος, γκρίνιαξε μια άσαρκη ποιήτρια
Κι όπως το ξεστόμισε κι η ίδια τρόμαξε
Το στόμα της ένα πελώριο σφαγμένο «ο»
Και ούρλιαξε όπως κανείς ποτέ
Απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε
Ή βάσιμα να εικάζουμε στις συγκεντρώσεις μας
Λες και δεν το ξέραμε
Ήταν πάντοτε ένας κόσμος διάσπαρτος γειτονιές αποφλοιωμένων σωμάτων.
Λες και δεν το ξέραμε
Έπρεπε όμως κάποιος να το πει
Και λύθηκαν τα μάγια των κλειστών στομάτων
Ή μάλλον των ανοιχτών αν ιδωθεί στην κυριολεξία του το πράγμα
Ήτανε άπειρο κορίτσι υπερβολικά λεπτό για ποιήτρια όμως
Κι έκανε τη ζημιά
Φώναξε με όλα της τα πνευμόνια τον γυμνό βασιλιά
Κι έτσι όπως έδωσε όλη της την ανάσα σ’ αυτό το νέο τοπίο
Πέθανε ήσυχα σε μια γωνιά
Φωλιάς μυρμηγκιών ήταν που την κουβάλησαν
Κύριος οίδε πού
Εμείς πάντως δεν ξανασχοληθήκαμε μαζί της.
Κι έτσι γέμισε ο κόσμος κατακερματισμένα κορμιά ποιητών
Έτσι άναψαν παντού αχόρταγες φωτιές
Και στον αέρα στριφογύριζαν αποκαΐδια από λέξεις.
Ποιητές (2)
Όσοι μείναμε ταξιδέψαμε
Σε χρόνους τόπους διαθέσεις
Μπαίναμε και βγαίναμε στον καιρό
με αποσκευή μια γλώσσα κλειστή
Μόνο λέξεις ενδοστρεφείς
Γυμνές από την πρόθεση επικοινωνίας...
Ποιητές (3)
Κύλησε το νερό στο αυλάκι όμως
Κι η ιστορία δημιουργούσε νέες ευκαιρίες
Τον κάθε θάνατο ακολουθεί ανάσταση
Λένε οι παλιοί και σκύβουν το κεφάλι
Έτσι έγινε μάζωξη ξέραμε ο ένας τον άλλον
Χωρίς λόγια στα κρυφά
Απ’ τα σουσούμια και μια παράξενη αναπηρία
Στους κροτάφους που χορεύουν όταν πέφτει το σκοτάδι
Ή σε άλλες περιπτώσεις στα απροετοίμαστα δάχτυλα των παροπλισμένων ποιητών
Πολλές γενιές μας μεγαλώσανε με νάρθηκες
Άλλοι το ρίξανε στα χάδια ή στις κιθάρες
Δεν είχε όμως γιατρειά
Στη μάζωξη ένας ο πιο γενναίος
—Πάντα ένας άμυαλος βγαίνει μπροστά—
Το είπε καθαρά πως είχε έρθει η ώρα
Ξεκίνησε το πράγμα
Κάποιοι έβγαλαν φιρμάνια
Άλλοι γράψαν πραγματείες
Ή έβγαζαν πύρινους λόγους σε ετοιμόρροπες εξέδρες
Τι να εξηγήσεις όταν όλοι τα ξέρουν καλά
και ο τόπος είναι γεμάτος καρφιά και νάρκες.
Κανείς δεν είχε κοινό έτσι κι αλλιώς
Ήταν όλοι χαμένοι και το ξέραμε
Κι εκείνοι το ξέρανε
Και γι’ αυτό μεθοκοπούσαν ή έβαζαν στοιχήματα μέλη του κορμιού τους
Οι πιο τυχεροί είχαν γλιστρήσει σε καθρέφτες
Και ζούσαν έξω μόνο τα είδωλά τους
Ήμασταν κι εμείς χαμένοι.
Τις νύχτες σε χαμαιτυπεία ποιητών
παίζαμε στα κρυφά με τα κορίτσια μας
Τις γδύναμε απ’ τις ενοχές τους
Και δοκιμάζαμε ξανά ακροστιχίδες
Παραμύθια και προσευχές
Οι πιο έκφυλοι το ξημέρωμα
Σκαρώναμε και κανένα ποίημα.
Ποιητές (4)
Καθίσαμε όλοι μαζί
Φώτα σβηστά, τι να τα κάνεις
Κοιτάζεσαι στα μάτια και μια ανόητη αμφιβολία
Γίνεται τύραννος ανατροπέας
Σβηστά τα φώτα το λοιπόν
Και γράψαμε το ευαγγέλιο των ξεχασμένων ποιητών.
Χαρμόσυνο, θλιβερό, μνημόσυνο
Όπως κανείς το πάρει.
Και στην περίπτωση αυτή, αν και μαζί όλοι
Ήταν ένας λόγος άγριος, λόγος άγιος
Δεν πήγαζε και δεν κατέληγε
Γι’ αυτό κι ανήκε στους καιρούς
Σε όλους τους άλλους ακροδέκτες
Κι όχι σε μας
Τι ευλογία το σκοτάδι και ο χρόνιος σπαραγμός!
Ποιητές (5)
Επειδή ο λόγος δε συγχρονίζεται
με τον εξελισσόμενο πόνο
με τη σφύζουσα αίματα ζωηρή πληγή και
Χωρίς θεούς η γλώσσα μας μια τεχνική εξάρτη(υ)ση
Μπορεί μια ρέουσα ευλογία για τους όμοιους
Ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης για μυημένους
Οι στόχοι είναι εύπλαστοι
Μεταβαλλόμενοι αμελητέο ζυμάρι
Χωράνε σ’ όλα τα καλούπια
Δες πώς αλλάζει ονόματα ο καλός
Το ’χεις ακούσει όπως κι εγώ κάποτε
Οι λέξεις ανοίγουν τρύπες στο μέρος της καρδιάς
Περιμένεις αίμα γραμμή καθαρή πού πάει το αίμα περιμένεις
Κυλάνε όμως σύμφωνα στάζουν φωνήεντα
Αγκομαχάνε εγκλίσεις ψυχομαχούν οι χρόνοι
—Αυτοί πάντοτε κουβαλάν θανάτους—
Ένα τοπίο γραμματικής συντακτικού
Μια πρόκληση για πρόθυμους ομοϊδεάτες μόνο
Η απειλή των δομημένων παραγράφων
Ή μια ακόμη απάτη στο τέλος του καιρού.
Ένας εγκλωβισμός πανώριος για παραδομένους.
Οι ποιητάδες αγκαλιά με τα χαρτιά τους
Όλους τους λόγους τους
Τις αφορμές των δυνατών ρημάτων τους
Τους σκελετούς ουσιαστικών
Τα χτυπημένα επίθετα όσα αντιστέκονται ακόμη
Τα στιβαρά επιρρήματα κι όλα τα μάταια επίσης
Ένας καινούριος κόσμος δίπλα στον άλλο
Ένα δυνατό αδύνατο
Ένα συσσίτιο λογοδιάρροιας σε αλλότριους αποδέκτες
Δεν κλείνουν οι ανέστιες πληγές με λέξεις
Κι οι πόλεμοι παρά την ποίηση καλά κρατούνε.
Επίλογος (6)
Κι έτσι άρχισε το βιολί αυτό λοιπόν
Ασίγαστες πιστολιές στο κορμί της ποίησης
Από φονικές νότες ματαίου
Κι η γλώσσα αφού τίποτα δεν μπόρεσε να ορθώσει
Διπλώθηκε στα δυο από δουλικότητα ίσως
Ή αν πιο καλά γνωρίζω τα τερτίπια πρώην ισχυρών
Να μην τη βλέπουνε που περιμένει...
Σε αιώνες αιωρούμενης θλίψης
Εμείς οι εμψυχωτές εμείς οι πολλά υποσχόμενοι
Πάσχοντες από βαριά ποίηση κακοκουρδισμένοι θεατρίνοι
Υδροκέφαλοι από λερναία όνειρα
Αποφασίζαμε με λόγχες καουτσούκ
Απρόσβλητες από συνηθισμένες κακουχίες
Να επιτρέπουμε μια λόγια κάθαρση σχολαστικά προετοιμασμένη
Κεντημένη υπαινιγμούς εκφράσεις σπάνιες σημεία στίξης
Κυοφορούσα εκρήξεις απρόβλεπτων νοημάτων ωστόσο.
Τι κόσμος, γκρίνιαξε μια άσαρκη ποιήτρια
Κι όπως το ξεστόμισε κι η ίδια τρόμαξε
Το στόμα της ένα πελώριο σφαγμένο «ο»
Και ούρλιαξε όπως κανείς ποτέ
Απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε
Ή βάσιμα να εικάζουμε στις συγκεντρώσεις μας
Λες και δεν το ξέραμε
Ήταν πάντοτε ένας κόσμος διάσπαρτος γειτονιές αποφλοιωμένων σωμάτων.
Λες και δεν το ξέραμε
Έπρεπε όμως κάποιος να το πει
Και λύθηκαν τα μάγια των κλειστών στομάτων
Ή μάλλον των ανοιχτών αν ιδωθεί στην κυριολεξία του το πράγμα
Ήτανε άπειρο κορίτσι υπερβολικά λεπτό για ποιήτρια όμως
Κι έκανε τη ζημιά
Φώναξε με όλα της τα πνευμόνια τον γυμνό βασιλιά
Κι έτσι όπως έδωσε όλη της την ανάσα σ’ αυτό το νέο τοπίο
Πέθανε ήσυχα σε μια γωνιά
Φωλιάς μυρμηγκιών ήταν που την κουβάλησαν
Κύριος οίδε πού
Εμείς πάντως δεν ξανασχοληθήκαμε μαζί της.
Κι έτσι γέμισε ο κόσμος κατακερματισμένα κορμιά ποιητών
Έτσι άναψαν παντού αχόρταγες φωτιές
Και στον αέρα στριφογύριζαν αποκαΐδια από λέξεις.
Ποιητές (2)
Όσοι μείναμε ταξιδέψαμε
Σε χρόνους τόπους διαθέσεις
Μπαίναμε και βγαίναμε στον καιρό
με αποσκευή μια γλώσσα κλειστή
Μόνο λέξεις ενδοστρεφείς
Γυμνές από την πρόθεση επικοινωνίας...
Ποιητές (3)
Κύλησε το νερό στο αυλάκι όμως
Κι η ιστορία δημιουργούσε νέες ευκαιρίες
Τον κάθε θάνατο ακολουθεί ανάσταση
Λένε οι παλιοί και σκύβουν το κεφάλι
Έτσι έγινε μάζωξη ξέραμε ο ένας τον άλλον
Χωρίς λόγια στα κρυφά
Απ’ τα σουσούμια και μια παράξενη αναπηρία
Στους κροτάφους που χορεύουν όταν πέφτει το σκοτάδι
Ή σε άλλες περιπτώσεις στα απροετοίμαστα δάχτυλα των παροπλισμένων ποιητών
Πολλές γενιές μας μεγαλώσανε με νάρθηκες
Άλλοι το ρίξανε στα χάδια ή στις κιθάρες
Δεν είχε όμως γιατρειά
Στη μάζωξη ένας ο πιο γενναίος
—Πάντα ένας άμυαλος βγαίνει μπροστά—
Το είπε καθαρά πως είχε έρθει η ώρα
Ξεκίνησε το πράγμα
Κάποιοι έβγαλαν φιρμάνια
Άλλοι γράψαν πραγματείες
Ή έβγαζαν πύρινους λόγους σε ετοιμόρροπες εξέδρες
Τι να εξηγήσεις όταν όλοι τα ξέρουν καλά
και ο τόπος είναι γεμάτος καρφιά και νάρκες.
Κανείς δεν είχε κοινό έτσι κι αλλιώς
Ήταν όλοι χαμένοι και το ξέραμε
Κι εκείνοι το ξέρανε
Και γι’ αυτό μεθοκοπούσαν ή έβαζαν στοιχήματα μέλη του κορμιού τους
Οι πιο τυχεροί είχαν γλιστρήσει σε καθρέφτες
Και ζούσαν έξω μόνο τα είδωλά τους
Ήμασταν κι εμείς χαμένοι.
Τις νύχτες σε χαμαιτυπεία ποιητών
παίζαμε στα κρυφά με τα κορίτσια μας
Τις γδύναμε απ’ τις ενοχές τους
Και δοκιμάζαμε ξανά ακροστιχίδες
Παραμύθια και προσευχές
Οι πιο έκφυλοι το ξημέρωμα
Σκαρώναμε και κανένα ποίημα.
Ποιητές (4)
Καθίσαμε όλοι μαζί
Φώτα σβηστά, τι να τα κάνεις
Κοιτάζεσαι στα μάτια και μια ανόητη αμφιβολία
Γίνεται τύραννος ανατροπέας
Σβηστά τα φώτα το λοιπόν
Και γράψαμε το ευαγγέλιο των ξεχασμένων ποιητών.
Χαρμόσυνο, θλιβερό, μνημόσυνο
Όπως κανείς το πάρει.
Και στην περίπτωση αυτή, αν και μαζί όλοι
Ήταν ένας λόγος άγριος, λόγος άγιος
Δεν πήγαζε και δεν κατέληγε
Γι’ αυτό κι ανήκε στους καιρούς
Σε όλους τους άλλους ακροδέκτες
Κι όχι σε μας
Τι ευλογία το σκοτάδι και ο χρόνιος σπαραγμός!
Ποιητές (5)
Επειδή ο λόγος δε συγχρονίζεται
με τον εξελισσόμενο πόνο
με τη σφύζουσα αίματα ζωηρή πληγή και
Χωρίς θεούς η γλώσσα μας μια τεχνική εξάρτη(υ)ση
Μπορεί μια ρέουσα ευλογία για τους όμοιους
Ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης για μυημένους
Οι στόχοι είναι εύπλαστοι
Μεταβαλλόμενοι αμελητέο ζυμάρι
Χωράνε σ’ όλα τα καλούπια
Δες πώς αλλάζει ονόματα ο καλός
Το ’χεις ακούσει όπως κι εγώ κάποτε
Οι λέξεις ανοίγουν τρύπες στο μέρος της καρδιάς
Περιμένεις αίμα γραμμή καθαρή πού πάει το αίμα περιμένεις
Κυλάνε όμως σύμφωνα στάζουν φωνήεντα
Αγκομαχάνε εγκλίσεις ψυχομαχούν οι χρόνοι
—Αυτοί πάντοτε κουβαλάν θανάτους—
Ένα τοπίο γραμματικής συντακτικού
Μια πρόκληση για πρόθυμους ομοϊδεάτες μόνο
Η απειλή των δομημένων παραγράφων
Ή μια ακόμη απάτη στο τέλος του καιρού.
Ένας εγκλωβισμός πανώριος για παραδομένους.
Οι ποιητάδες αγκαλιά με τα χαρτιά τους
Όλους τους λόγους τους
Τις αφορμές των δυνατών ρημάτων τους
Τους σκελετούς ουσιαστικών
Τα χτυπημένα επίθετα όσα αντιστέκονται ακόμη
Τα στιβαρά επιρρήματα κι όλα τα μάταια επίσης
Ένας καινούριος κόσμος δίπλα στον άλλο
Ένα δυνατό αδύνατο
Ένα συσσίτιο λογοδιάρροιας σε αλλότριους αποδέκτες
Δεν κλείνουν οι ανέστιες πληγές με λέξεις
Κι οι πόλεμοι παρά την ποίηση καλά κρατούνε.
Επίλογος (6)
Κι έτσι άρχισε το βιολί αυτό λοιπόν
Ασίγαστες πιστολιές στο κορμί της ποίησης
Από φονικές νότες ματαίου
Κι η γλώσσα αφού τίποτα δεν μπόρεσε να ορθώσει
Διπλώθηκε στα δυο από δουλικότητα ίσως
Ή αν πιο καλά γνωρίζω τα τερτίπια πρώην ισχυρών
Να μην τη βλέπουνε που περιμένει...
Η Ρία Φελεκίδου σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Δημοσιογραφία στο Εργαστήριο Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού ετήσιου Προγράμματος Παιδαγωγικής Κατάρτισης της ΑΣΠΑΙΤΕ και πτυχιούχος του Μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσιογράφος στη Λάρισα και στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα δουλεύει ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε σχολεία και διοικητικές θέσεις, ενώ υπήρξε μέλος της Ομάδας Διαχείρισης, Συντονισμού και Παρακολούθησης της Εκπαίδευσης Προσφύγων του Υπουργείου Παιδείας. Εργογραφία: Τελεία και παύλα (Γαβριηλίδης 2005). Αυτά (Γαβριηλίδης 2008). Η Ιστορία Ίδια (Γαβριηλίδης 2019). Ξέρω τι θα γίνει (Πεζογραφία, 2018). Το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι του κόσμου (Παιδικό βιβλίο, 2014). Το παιχνίδι των δοντιών (Μεταίχμιο / Παιδικό βιβλίο, 2018). Διάβασε το παραμύθι ανάποδα: Ο δράκος και τα παιχνίδια (Παιδικό βιβλίο, 2021) κ.α.
