Αίσωπος, «Ο άνθρωπος και ο σάτυρος»

Καθώς λέει η ιστορία, μια φορά κάποιος άνθρωπος σύναψε επίσημα φιλία με έναν σάτυρο. Λοιπόν, όταν ήρθε βαρυχειμωνιά και έκανε κρύο, ο άνθρωπος έφερνε τα χέρια του κοντά στο στόμα και φύσαγε μέσα. Ο σάτυρος τότε τον ρώτησε για ποιόν λόγο το έκανε αυτό, και ο άνθρωπος εξήγησε ότι έτσι ζεσταίνει τα χέρια του από την παγωνιά. Αργότερα, καθίσανε οι δυο τους στο τραπέζι, και τους σερβίρανε φαγητό που έκαιγε υπερβολικά. Ο άνθρωπός μας, λοιπόν, σήκωνε κάθε τόσο μια μπουκιά, την έφερνε κοντά στο στόμα του και τη φυσούσε. Πάλι τον ρώτησε ο σάτυρος γιατί το κάνει αυτό, και ο άνθρωπος απάντησε ότι φυσάει το φαΐ για να κρυώσει, επειδή είναι πολύ καυτό. Πάνω εκεί ο σάτυρος του πέταξε καταπρόσωπο: «Τί λες, άνθρωπέ μου; Δεν την θέλω τη φιλία σου! Ακούς εκεί, από το ίδιο στόμα να βγάζεις και ζέστη και κρύο!».

(Έτσι και εμείς πρέπει να αποφεύγουμε την φιλία των ανθρώπων που έχουν διπρόσωπο χαρακτήρα.)

Μετάφραση: Ιωάννης Μ. Κωνσταντάκος