Στέλλα Γεωργιάδου, «Άωρο δις αινιγματικό»

Και να που δε χορταίνω
Φως
Δισυπόστατη να σε διαβάζω
και να με ραίνει μελωδικά αχός
γνωστός από παλιά συντρίμμια
Φως να με ραίνει
Κι ας καίει τ’ αρνητικό του νου
Εκεί να φλέγονται
πικρά άχρηστα μυστικά
ξέθωρα μάτια, λυγισμένα όνειρα
Αποτάσσομαι του θεού σου
Φως εναγκαλίζομαι

Σημάδι διαλεγμένο
σε τοίχο που ασβέστωνε η θλίψη
Επίμονο
Και σε προσκύνησα
Γιατί, οι καιροί ερχόμενοι
με πασουμάκι μαλακό
όχι μ’ αρβύλες και φωνές
μας ξάνθυναν τα μάτια
και ημέρεψαν' οι λυγμοί

Τώρα γλιστράνε μαλακά πάνω στο φως
που δε χορταίνω να ρουφώ, να με ρουφάει
και δεν μπορώ. Να!
μιας φωνής αράδα να σκαρώσω
Κι εσύ μιλάς με καταποντισμούς
Συνέπειες αθρόες
αναδιατάσσουν τα μικρά φωνήεντα
που φύλαγα στο λίκνο της αγάπης

Κάπου – κάπου
κάνε την καρδιά σου κάρβουνο
να βρίσκω πρώτη ύλη
για τη νύχτα
Και θα δωρίσω την πορφύρα
απ’ το πιο καθάριο αίμα μου
στη λιτανεία του θέρους –αν είναι νάρθει­–
Καρποί σου οι λόγοι αυτόπτες

Δεν σιγουρεύεται το φως
αστέρι μου μοναχικό
Σταχτιά τα περιγράμματα σου
Δέλεαρ τα φωνητικά σου λόγια
πάνω κι απ’ της αψίνθου τα τεχνάσματα

Των φιλιών τ’ αποτύπωμα
χαρακιά στο κορμί του χειμώνα
Να σκύψω, μια σταλιά, στον ύπνο σου
να δω την κλίση του ονείρου σου
Όσον καιρό κι αν πάρει, μύθος θα γίνει.

08.01.2008

~
από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου, εκδ. Γαβριηλίδης, 2011
πηγή

 

Η Στέλλα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1966 στην Ν. Φώκαια της Χαλκιδικής. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διατήρηση Ιστορικών Μνημείων και Πόλεων στο KUL του Βελγίου. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Παρότι έγραφε από τα εφηβικά της χρόνια, με την ποίηση ασχολήθηκε συστηματικά από το 2006. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες του διαδικτύου. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: Μάσκα Οξυγόνου (2011) & Αμφίβια Εγώ (2015).