Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια»

Ανέγερση νέων υπερπολυτελών αισθημάτων
Η θέα σας διακόπτεται προσωρινά

Επιγραφή ευμεγέθους σημασίας
ανθεκτική στις εσωτερικές συνθήκες
κόσμησε τα απέναντι κενά
στα όρια μιας αχανούς ερήμου

Σπουδαίο νέο!
Χρόνια περίμενα
κάτι να μ' αποκόψει
από την εμμονή
της άγριας δύσης των αισθήσεων

Άμορφη και φιλόστοργη βιοτική ανάγκη
η στροφή κατεύθυνσης
προς την ανατολή των παραισθήσεων
Σοφός ο κοινός παρονομαστής
του κλητού και του μοιραίου

Αποξεχνιόμαστε -προσωρινά-
ταΐζοντας μ' αισθήματα
κάθε καινούριο μύθο
Γινόμαστε έτσι ανθεκτικοί
και στο βουνό και στο βυθό
και στο αναμεταξύ τους ρεύμα
Κι ανάλογα στρεφόμαστε
απ' τα παθήματα στα πάθη

Ανεμοδούρες στου καιρού τη θέληση
~
από τη συλλογή Αμφίβια εγώ, εκδ. Γαβριηλίδης, 2015
πηγή

 

Η Στέλλα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1966 στην Ν. Φώκαια της Χαλκιδικής. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διατήρηση Ιστορικών Μνημείων και Πόλεων στο KUL του Βελγίου. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Παρότι έγραφε από τα εφηβικά της χρόνια, με την ποίηση ασχολήθηκε συστηματικά από το 2006. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες του διαδικτύου. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: Μάσκα Οξυγόνου (2011) & Αμφίβια Εγώ (2015).