Στέλλα Γεωργιάδου, «Στο λίγο των περιστάσεων»

Στα δειλά σκιρτήματα
μιας σκέψης που αντιφάσκει,
υπακούω.
Με τη γλώσσα πότε εχθρό και πότε σύμμαχο.
Πάντα όμως με το τίμημα ανυπεράσπιστο.
Τι κι αν ο ρόλος που υποδύομαι
κάνει λαμπερή τη συνήθεια;
Τα προσωπεία
δεν απολαμβάνουν τέρψης, μα μήτε κι ενοχής.
Κι ο ουρανός διχασμένος
Με τέτοια διλήμματα,
αναδιπλώνει τα γκρίζα του
στα ετοιμόρροπα σύννεφα
κι εκτοξεύει γαλάζιες ριπές αυταπάτης.
Κορδώνεται η ψυχή και ξεγλιστράει,
μα την ελευθερία πρέπει να την αντέχεις,
ειδάλλως εξατμίζεται
και τρομαγμένος τρέχεις να χωθείς στο ρόλο.
Την αθωότητά μου στρέφω αλεξίσφαιρη
στα επαναλαμβανόμενα πυρά της εμπειρίας.
Προστασία που δε μου μέλλεται.
Στη μνήμη μιας νιότης καθ’ υπόδειξιν
αφιερώθηκε τούτος ο βραχύς συλλογισμός
κι ας με συγχωρήσουν οι Κυριακές
που κρατώ σιγή με τόση εχεμύθεια.

20 Ιουνίου 2006

~
από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου, εκδ. Γαβριηλίδης, 2011
πηγή

 

Η Στέλλα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1966 στην Ν. Φώκαια της Χαλκιδικής. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διατήρηση Ιστορικών Μνημείων και Πόλεων στο KUL του Βελγίου. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Παρότι έγραφε από τα εφηβικά της χρόνια, με την ποίηση ασχολήθηκε συστηματικά από το 2006. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες του διαδικτύου. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: Μάσκα Οξυγόνου (2011) & Αμφίβια Εγώ (2015).