Μαίρη Αλεξοπούλου, «Ναι ναι ναι. Το Αιγαίο»

Μυτιλήνη, 21/11/2007
Ξενοδοχείο «Σαπφώ»
Δωμ. 301

Ναι ναι ναι. Το Αιγαίο.
Μου πιπιλάς το μυαλό
λες ξανά ξανά ξανά
περί ασημένιων ποιημάτων και τοίχων ασβεστωμένων
κοριτσιών με κοχύλια και βοστρύχους και νερατζιές που ανασαίνουν βαθιά
να δείξουν τη λαχτάρα να αγγίξουν τα κορίτσια

που πάει να πει
ότι γουστάρεις ΝΑΙ γουστάρεις πολύ, καυλώνεις δηλαδή, μ΄εκείνην τη
μικρή πράσινη θάλασσα
να την κοιτάς να κατεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά με το καλάθι της και το σκυλί στο πλάι
να σηκώνεται σε κάθε βηματισμό ελάχιστα το ελάχιστο φόρεμά της.
Ναι. Τη γουστάρεις.
Και ναι. Το Αιγαίο.

Παρατάω
το βιβλίο σου στην άκρη του κρεβατιού.
Τεντώνομαι.
Κοιτάζω
το βαρύ κορμί μου.

Κάνει ζέστη σήμερα. Δεν την ξέρεις εσύ τη ζέστη αυτή.
Καινούριο φαινόμενο. Φαινόμενο θερμοκηπίου.
Πώς να στην περιγράψω; Πώς θα έγραφες εσύ περί αυτής;

Το κορμί μου είναι όμορφο.
Το ψιλαφούν τα χέρια μου.
Κι ας τρέχει ο ιδρώτας
όμορφο
είναι.
Κι ας μην είμαι πια
μικρή πράσινη θάλασσα
όμορφο
είναι.
Κι ας μένω στα τσιτωμένα Εξάρχεια
όμορφο
είναι.
Κι ας μην έχω πάει ποτέ στην Αμοργό Μήλο Μυτιλήνη σε όλα του Αιγαίου που προτείνεις όμορφο
είναι
το κορμί μου
κι ας μην πρόλαβες να το δεις να το μυρίσεις να το γλείψεις να το βάλεις
σε ένα κάποιο ποίημά σου
έστω από εκείνα που έκρυβες στο συρτάρι
όμορφο
είναι.

Δίνω μία γερή κλωτσιά στο χοντρό
βιβλίο σου
κουτρουβαλιέται στα πλακάκια του δαπέδου
φτάνει ίσα με τη στοίβα τις σκονισμένες εφημερίδες.
Σηκώνομαι αργά. Φτιάχνω φραπέ γλυκό με γάλα. Ρουφάω
το κόκκινο καλαμάκι.
Χώνω το δάχτυλο στο όμορφο κορμί μου.

«Γαμώ το Αιγαίο σου, γαμώ.
Χάθηκε η ζωή μου.»

~
από τη συλλογή Σαπφώ 301 [ο σκίουρος και η γριά], εκδ. Γαβριηλίδης, 2008
πηγή