Γκέοργκ Τρακλ (Georg Trakl), «Σε παλιό οικογενειακό άλμπουμ»

Διαρκώς, μελαγχολία, επιστρέφεις·
γλυκύτητα εσύ της έρημης ψυχής.
Ως στο τέλος καίει μια μέρα χρυσή.

Ταπεινά ο υπομονετικός καταβάλλεται απ’ τον πόνο
στενάζοντας αρμονία και τρυφερή παραφροσύνη.
Δες: ήδη σκοτεινιάζει.
Νύχτα έρχεται πάλι κι ένας θνητός θρηνεί
και με κάποιον άλλο συμπάσχει.

Τρέμοντας, κάτω από άστρα φθινοπωρινά,
γέρνει βαθύτερα, κάθε χρόνο, το κεφάλι.

~
μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

από τη συλλογή Το όνειρο του κακού, εκδ. Ερατώ, 2005
πηγή η ιστοσελίδα του μεταφραστή