Αμαλία Τσακνιά, «Μην αναβάλεις»

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, βαρέθηκα τα παραμύθια
κι ο θρίαμβος της ομορφιάς κι η κατατρόπωση των τεράτων  
και τα ωραία σφριγηλά παιδιά που γέννησες μέσα στον πόνο
ο περιούσιος αυτός λαός που σαλπίζει μπροστά στα τείχη
σαλπίζει μόνο και δεν γκρεμίζει και δεν βαρέθηκε την περιπλάνηση
και πάλι λες πού ξέρεις μπορεί να φτάσουν τα καλά μαντάτα
μα για την ώρα θ’ ανοίγεις δρόμο μέσα απ’ τα πλήθη των ακρωτηριασμένων
σίγουρο πια που υπάρχει ένα κρυφό στρατόπεδο ανάμεσά μας
μας παίρνει κάποτε η μπόχα μα πώς μπορούμε να την εντοπίσουμε
δεν είδαμε δεν ακούσαμε κι όποιος βρέθηκε μέσα είχε τα μάτια δεμένα
οι δρόμοι ξετυλίγονται ανυποψίαστοι τη νύχτα πλέουνε στις φωταψίες
ανίδεα φεγγάρια μας προσκαλούν σε βεγγέρες μονότονες χωρίς τραγούδι
η άνοιξη κατάντησε υστερικά που δεν της δώσαμε όση έπρεπε σημασία
τα δένδρα της αυλής μου καρατομήθηκαν στο όνομα μιας καινούργιας αισθητικής
κάποιος καραδοκεί στο πεζοδρόμιο πίσω απ’ την τελευταία πικροδάφνη
για το Θεό μην αναβάλεις για αύριο το χάδι που προόριζες σήμερα για μένα.

~
από το βιβλίο Ποιητές στη σκιά. Δεύτερος κύκλος, εκδ.  Γαβριηλίδης, 2012
πηγή

 

Η Αμαλία Τσακνιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Το 1950 αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων και εργάστηκε από το 1953 μέχρι το 1968 στη φαρμακευτική εταιρεία ΑΒΒΟΤΤ. Το 1953 δημοσίευσε την εμπερίστατη ανθολογία "Κινέζικη ποίηση", την οποία δούλευε και εμπλούτιζε συνεχώς. Το 1977 κυκλοφόρησε, ιδίοις αναλώμασιν, συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων της (έγραφε από παιδί) με τίτλο, "Το δέντρο". Μέχρι το θάνατό της (1984), μετά από επώδυνη ασθένεια, συνέχισε αδιαλείπτως να γράφει και να μεταφράζει ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και μεταφραστεί στα γερμανικά, αγγλικά και σλοβένικα.