Ένα σπάνιο τηλεοπτικό ντοκουμέντο ψηφιοποίησε και παρουσιάζει το Αρχείο της ΕΡΤ, με αφορμή τη συμπλήρωση 42 χρόνων (το 2019) από το θάνατο του Μενέλαου Λουντέμη, στις 22 Ιανουαρίου 1977. Πρόκειται για την εκπομπή «Πορτραίτα της Πέμπτης», η οποία μαγνητοσκοπήθηκε την Τρίτη 25 Ιανουαρίου 1977, λίγο μετά την κηδεία του.
Οι πρώτες ελπίδες και τα τελευταία όνειρα του Μενέλαου Λουντέμη καταγράφονται στο αφιέρωμα που ετοίμασε ο Φρέντυ Γερμανός και προβλήθηκε λίγες μέρες μετά το
Στην εκπομπή μιλά ο παλιός του φίλος Θεόδωρος Ευθυμιάδης, ο οποίος αποκαλύπτει πως γνωρίστηκαν στην Αιδηψό το 1928, όπου ο Μενέλαος Λουντέμης εργαζόταν ως γκαρσόνι σε ένα καφενείο. Θυμάται τις δύσκολες στιγμές των νεανικών τους χρόνων που πέρασαν μαζί στη σοφίτα της οδού Γενναδίου, όπως και τα λόγια που του έλεγε τότε: «Εμένα που με βλέπεις μια μέρα θα πουλάω δικά μου βιβλία και θα γράφουν όλες οι εφημερίδες για μένα». Αναφέρεται επίσης στο τελευταίο Σάββατο της ζωής του, το οποίο πέρασαν μαζί.
Σημαντική είναι και η μαρτυρία του Γιώργου Αβτζή, στο δικηγορικό γραφείο του οποίου εργαζόταν ως δακτυλογράφος ο Μενέλαος Λουντέμης το 1936. Εκεί έγραψε και τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν», που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938.
Για τον τελευταίο χρόνο της ζωής του Μενέλαου Λουντέμη μιλά ο φίλος και εκδότης του Αριστείδης Κλάδος, όπως και η δακτυλογράφος του Δέσποινα Λιαναρδοπούλου, η οποία ήταν και το τελευταίο πρόσωπο που μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο.
Στην εκπομπή προβάλλεται φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του και πλάνα από την κηδεία του. Τηλεσκηνοθεσία: Δάφνη Τζαφέρη
Το τηλεοπτικό αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Μενέλαο Λουντέμη μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ
~
Ο Μενέλαος Λουντέμης, πραγματικό ονοματεπώνυμο Δημήτριος Βαλασιάδης, (Αγία Κυριακή της Γιάλοβας Αιγιαλού στη Μικρά Ασία, 1912 - Αθήνα, 1977) ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και εντάχθηκε στο ΕΑΜ, όπου διετέλεσε και γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη και το 1958 πέρασε από δίκη για το βιβλίο του "Βουρκωμένες μέρες". Από το 1958 ως τη μεταπολίτευση του 1974 έζησε αυτοεξόριστος στη Ρουμανία, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου του είχε αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια. Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε απ' τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα σε πολύ νεαρή ηλικία, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές στην «Αγροτική Ιδέα» της Έδεσσας το 1927 και το 1928, τις οποίες υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα (Δημήτριος Βαλασιάδης). Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του. Τα πλοία δεν άραξαν και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο «Μενέλαου Λουντέμη» που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Το σύνολο του έργου του καλύπτει όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, θέατρο, παιδική λογοτεχνία, μετάφραση κ.α.). Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον "ερασιτεχνικό" τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. [βιογραφία]
