Μονάχα τὸ παράθυρο στέκει μαζί μου.
Ἀκίνητο ἀπ’ τὸ βάρος τοῦ φωτὸς τοῦ Αὐγούστου.
Ὅλα φωτιά. κι ἐγὼ κοιτώντας το, στὴ μέση
Τοῦ δωματίου καθισμένος ἀπὸ ἕνα
Ἐξαίσιο παρανάλωμα λουσμένος νὰ δίνω
Τὴν καρδιά μου – τί ἄλλο ὁ ἄνθρωπος
Ἔχει νὰ δώσει – στὴ συγγνώμη.
Μονάχα τὸ παράθυρο στέκει μαζί μου καὶ σπάνια
Κάτι ἐθελούσιες ὕαινες σκιές, οἱ μνῆμες, ποὺ λίγο
Ἂν βγεῖς ἀπὸ τὰ δόντια τῆς Φωτιᾶς τραβᾶνε
Βουλιμικὰ ἀπὸ τὶς σάρκες τὸ σκοτάδι σου.
Εἶναι πρωτόπλαστη ἡδυπάθεια νὰ νιώθεις, ὅμοια
Μὲ χαίτη λιονταριοῦ πάνω σου νὰ χτυπιοῦνται
Οἱ ἡλιαχτίδες σὰν τὸ φῶς σὲ κατατρώει καὶ
Ἐσὺ τὴν καρδιά σου ἀκοῦς νὰ χτυπάει
Σὰν θησαυρὸς ποὺ νόμισμα τὸ νόμισμα
Καταμετριέται
Τί κι ἂν γιὰ τοὺς περαστικοὺς ποὺ ἴσως
Γυρεύουνε μέσα νὰ δοῦν, τὸ σῶμα μου ἔτσι
Σκυφτό, στὴ Νήψη βυθισμένο θὰ τοὺς μοιάσει
Κορμὶ ραιβό, ταλαίπωρο ἑνὸς γέρου ποὺ μετρᾶ
Γεμᾶτος φόβο τοὺς παλμοὺς καὶ τὶς ἀνάσες.
Τί κι ἂν γιὰ τοὺς περαστικούς –καὶ δηλαδὴ
Γιὰ τοὺς σοφοὺς τῆς γῆς –ἔτσι συμβαίνει.
Ἐγὼ θυμᾶμαι τοῦ Ὀδυσσέα τὰ χνάρια,
Σὰν πάτησε τὶς ἀμμουδιές του πάλι κι ὅμοια
Μὲ αὐτά, βλέπω νὰ κλείνουν οἱ πληγές μου –ὅταν
Ὁ Αἴολος σκορποῦσε τοὺς ἀμμόλοφους
Συνάσσοντας κογχύλια, ξεραμένα φύκια
Πάνω ἀπ’ τὰ ἴχνη του ἐνῶ ὁ βασιλιάς, ἤδη, ντυνόταν
Ὅσα γιὰ ἐκεῖνον ἡ Ὑπομονὴ κεντοῦσε.
Μονάχα τὸ παράθυρο στέκει μαζί μου.
Ἀκίνητο ἀπ’ τὸ βάρος τοῦ φωτὸς τοῦ Αὐγούστου.
Καὶ μὲ μιὰ κάποια λύπη τῆς ψυχῆς–
Ποὺ νιώθει στὶς ἀνάγκες της πολύτροπη–
Καλῶ τὸν Οἶκτο:
Βάλε με στὴν καρδιά μου καὶ
Ἀγνόησέ με σὰν
Νὰ ἤμουν τὸ λαμπύρισμα φωτιᾶς
Φτηνοῦ κοσμήματος ποὺ καίγεται
Ριγμένο μὲς στὸν ἥλιο
~
από την ποιητική συλλογή Γεωμετρία της Νήψης, Φρέαρ, 2015
πηγή
Κάτι ἐθελούσιες ὕαινες σκιές, οἱ μνῆμες, ποὺ λίγο
Ἂν βγεῖς ἀπὸ τὰ δόντια τῆς Φωτιᾶς τραβᾶνε
Βουλιμικὰ ἀπὸ τὶς σάρκες τὸ σκοτάδι σου.
Εἶναι πρωτόπλαστη ἡδυπάθεια νὰ νιώθεις, ὅμοια
Μὲ χαίτη λιονταριοῦ πάνω σου νὰ χτυπιοῦνται
Οἱ ἡλιαχτίδες σὰν τὸ φῶς σὲ κατατρώει καὶ
Ἐσὺ τὴν καρδιά σου ἀκοῦς νὰ χτυπάει
Σὰν θησαυρὸς ποὺ νόμισμα τὸ νόμισμα
Καταμετριέται
Τί κι ἂν γιὰ τοὺς περαστικοὺς ποὺ ἴσως
Γυρεύουνε μέσα νὰ δοῦν, τὸ σῶμα μου ἔτσι
Σκυφτό, στὴ Νήψη βυθισμένο θὰ τοὺς μοιάσει
Κορμὶ ραιβό, ταλαίπωρο ἑνὸς γέρου ποὺ μετρᾶ
Γεμᾶτος φόβο τοὺς παλμοὺς καὶ τὶς ἀνάσες.
Τί κι ἂν γιὰ τοὺς περαστικούς –καὶ δηλαδὴ
Γιὰ τοὺς σοφοὺς τῆς γῆς –ἔτσι συμβαίνει.
Ἐγὼ θυμᾶμαι τοῦ Ὀδυσσέα τὰ χνάρια,
Σὰν πάτησε τὶς ἀμμουδιές του πάλι κι ὅμοια
Μὲ αὐτά, βλέπω νὰ κλείνουν οἱ πληγές μου –ὅταν
Ὁ Αἴολος σκορποῦσε τοὺς ἀμμόλοφους
Συνάσσοντας κογχύλια, ξεραμένα φύκια
Πάνω ἀπ’ τὰ ἴχνη του ἐνῶ ὁ βασιλιάς, ἤδη, ντυνόταν
Ὅσα γιὰ ἐκεῖνον ἡ Ὑπομονὴ κεντοῦσε.
Μονάχα τὸ παράθυρο στέκει μαζί μου.
Ἀκίνητο ἀπ’ τὸ βάρος τοῦ φωτὸς τοῦ Αὐγούστου.
Καὶ μὲ μιὰ κάποια λύπη τῆς ψυχῆς–
Ποὺ νιώθει στὶς ἀνάγκες της πολύτροπη–
Καλῶ τὸν Οἶκτο:
Βάλε με στὴν καρδιά μου καὶ
Ἀγνόησέ με σὰν
Νὰ ἤμουν τὸ λαμπύρισμα φωτιᾶς
Φτηνοῦ κοσμήματος ποὺ καίγεται
Ριγμένο μὲς στὸν ἥλιο
~
από την ποιητική συλλογή Γεωμετρία της Νήψης, Φρέαρ, 2015
πηγή
Ὁ Χρίστος Κρεμνιώτης γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1983. Τίτλοι βιβλίων: Ώριμο σπέρμα (Πλανόδιον, 2008). Εφηβεία του μπλε (Οδός Πανός, 2009). Γεωμετρία της νήψης (manifesto, 2014). Μίτος αιφνίδιος. Η μοναξιά (Γαβριηλίδης, 2016)
