Ρουμπέν Νταρίο (Félix Rubén García Sarmiento), «Κοχύλι»

Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.

Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.

με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το ‘χε αγγίξει

σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.

Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι

για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών.

το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη

τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.

Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων

που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά

σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.

και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά

και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…

(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)

 ~

Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης

πηγή