Καίτη Βασιλάκου, «Ποτέ δεν είχε τόσο θόρυβο το άδειο σπίτι μου..»

Ποτέ δεν είχε τόσο θόρυβο το άδειο σπίτι μου.
Σφύζει από ζωή και κίνηση,
φαντάσματα, οράματα, σκιές,
λόγια, κραυγές και κλάματα,
η βρύση τρέχει,
κάποιος κτυπά κάτι με δύναμη,
μια φωνή παρακαλά.
Και αναστεναγμοί,
πολλοί αναστεναγμοί
παντού, σε όλα τα δωμάτια.

Πόσο όμορφο είναι τώρα
το άδειο σπίτι μου.
~
από τη συλλογή  Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου.., εκδ. Μανδραγόρας 2012

πηγή

 

Βιογραφικό από την ιστοσελίδα της. Γεννήθηκα στα Χανιά κι έμεινα εκεί ως τα δεκαέξι μου χρόνια. Κατά τύχη γεννήθηκα εκεί, δεν είμαι Χανιώτισσα. Γι αυτό φεύγοντας από αυτή την πόλη, δεν άφησα πίσω μου τίποτα. Πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις μου και ήρθα στην Αθήνα. Έγινα δημότης Αθηναίων και νιώθω Αθηναία – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πήρα ένα πτυχίο αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο που μου χρησίμευσε για να κάνω τη φιλόλογο στη μέση εκπαίδευση. Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Οι τέχνες γενικώς και οι επιστήμες. Τα τελευταία χρόνια λιγότερο οι τέχνες και περισσότερο οι επιστήμες. Ιστορίες έγραφα από πάντα, τις οποίες φύλαγα στο συρτάρι μου και αρνιόμουν να τις δημοσιεύσω. Πίστευα ότι κανείς εκτός από μένα δεν θα είχε την περιέργεια να τις διαβάσει. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι μάλλον είχα κάνει λάθος.