Καίτη Βασιλάκου, «Κάθεται απέναντί του»

 Κάθεται απέναντί του
και μιλά ακατάσχετα,
γελά, καπνίζει,
λέει προστυχιές,
κάποιες στιγμές
του ψιθυρίζει
λόγια ερωτικά
και υγραίνονται τα μάτια της,
ύστερα πάλι ξεκινά
τις χυδαιότητες,
πράγματα αλλόκοτα
και νοσηρά πολύ.

Μετά σηκώνεται
και γδύνεται αργά
και τον κοιτάζει
μες τα μάτια,
με θράσος
και με οικειότητα
μέσα στα μάτια τον κοιτάζει
και στέκεται γυμνή μπροστά του,
γλείφει τα χείλια της
με ανείπωτη αυθάδεια
και μες τα μάτια τον κοιτάζει.

Κι εκείνος
τι να κάνει,
της χαμογελά ανήμπορος.

Τι άλλο άραγε
μπορεί να κάνει
μια φωτογραφία.

~

πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας

 

Βιογραφικό από την ιστοσελίδα της. Γεννήθηκα στα Χανιά κι έμεινα εκεί ως τα δεκαέξι μου χρόνια. Κατά τύχη γεννήθηκα εκεί, δεν είμαι Χανιώτισσα. Γι αυτό φεύγοντας από αυτή την πόλη, δεν άφησα πίσω μου τίποτα. Πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις μου και ήρθα στην Αθήνα. Έγινα δημότης Αθηναίων και νιώθω Αθηναία – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πήρα ένα πτυχίο αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο που μου χρησίμευσε για να κάνω τη φιλόλογο στη μέση εκπαίδευση. Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Οι τέχνες γενικώς και οι επιστήμες. Τα τελευταία χρόνια λιγότερο οι τέχνες και περισσότερο οι επιστήμες. Ιστορίες έγραφα από πάντα, τις οποίες φύλαγα στο συρτάρι μου και αρνιόμουν να τις δημοσιεύσω. Πίστευα ότι κανείς εκτός από μένα δεν θα είχε την περιέργεια να τις διαβάσει. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι μάλλον είχα κάνει λάθος.