Καίτη Βασιλάκου, «Θυμάσαι;»

Κάποτε θα βρεθούμε

σ’ ένα αλλόκοσμο τοπίο

-ω, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.

«Θυμάσαι»,

θα σου πω,

«τότε που σου μιλούσα ατελείωτα,

τότε που αγκαλιαζόμασταν

με δάκρυα στα μάτια,

θυμάσαι»,

θα σου πω,

«την ευτυχία εκείνη;»

Όμως εσύ δεν θα θυμάσαι τίποτα,

γιατί τα είχα όλα μόνη ζήσει.

«Μα τώρα»,

θα σου πω,

«ήρθε ο καιρός

να αναλάβεις την ευθύνη

της ευτυχίας μας εσύ.

Τόσο καιρό

εγώ τη συντηρούσα

κρυμμένη στο σκοτάδι.

Τώρα είναι η σειρά σου

να μου πεις

τα λόγια της αγάπης

που σου ετοίμασα».

~

πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας

 

Βιογραφικό από την ιστοσελίδα της. Γεννήθηκα στα Χανιά κι έμεινα εκεί ως τα δεκαέξι μου χρόνια. Κατά τύχη γεννήθηκα εκεί, δεν είμαι Χανιώτισσα. Γι αυτό φεύγοντας από αυτή την πόλη, δεν άφησα πίσω μου τίποτα. Πήρα μαζί μου τις αναμνήσεις μου και ήρθα στην Αθήνα. Έγινα δημότης Αθηναίων και νιώθω Αθηναία – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πήρα ένα πτυχίο αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο που μου χρησίμευσε για να κάνω τη φιλόλογο στη μέση εκπαίδευση. Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Οι τέχνες γενικώς και οι επιστήμες. Τα τελευταία χρόνια λιγότερο οι τέχνες και περισσότερο οι επιστήμες. Ιστορίες έγραφα από πάντα, τις οποίες φύλαγα στο συρτάρι μου και αρνιόμουν να τις δημοσιεύσω. Πίστευα ότι κανείς εκτός από μένα δεν θα είχε την περιέργεια να τις διαβάσει. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι μάλλον είχα κάνει λάθος.