Σοφία Πιπέρου, «Σαν τελευταίο ποίημα»

Δε θέλω να θλίβεσαι
σαν με θυμάσαι
αύριο θα σε πληγώσουν χειρότερα οι άνθρωποι
θα σου στερήσουν τον πρωινό
καφέ στη χόβολη

θα σου αρπάξουν όποιο όνειρο
ακόμα μέσα σου επιβιώνει
οι περαστικοί θα σκάβουν ‘ένα απύθμενο λάκκο
κάθε μέρα κάθε μέρα για ώρες
μέχρι να βγει το φεγγάρι!
Δεν έχω πολλές ώρες να σκεφτώ
οι γιατροί είπαν
πως μου έμειναν ακόμα πεντέξι μήνες
και κάτι ψιλά
για να αφουγκραστώ τη ζωή μου
τη μόνη ανάμνηση
χωρίς οργή χωρίς θυμό
χωρίς ελπίδα
εκείνο το παγκάκι μπροστά στη θάλασσα
και κείνη απέραντη, γαληνεμένη
μοιάζει λιγάκι στην ευτυχία.
Δε θέλω να θλίβεσαι
σαν με θυμάσαι
γιατί θα ’ρθούν
γυμνές γυναίκες
που δε θα ξέρουν από αγάπη
που δεν θα ακούνε τα δικά μας φαντάσματα
και είναι ένα αντίο σκέψου
μες στα χιλιάδες που θα πούμε
εκείνο που τότε χάσαμε
δε θα το ξαναβρούμε!

πηγή 

Η Σοφία Πιπέρου γεννήθηκε το 1991 στο Ναύπλιο. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Αθήνα ως ιδιωτική υπάλληλος. Σπούδασε παιδαγωγικές επιστήμες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και δούλεψε εθελοντικά στο χαμόγελο του παιδιού. Με τη ποίηση ασχολείται από τα εφηβικά της χρόνια καθώς συμμετείχε και σε πολλούς μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά λογοτεχνίας. Επίσης έχει συμμετάσχει σε ποιητικές ανθολογίες και έχει δημοσιεύσει ηλεκτρονικά μια σειρά ποιημάτων με τίτλο’ πρωτόλεια νυχτερινών λέξεων ‘. Έχει διακριθεί επίσης σε κυπριακό διαγωνισμό με το διήγημα της ‘Ο Αριστείδης ‘, διήγημα που βασίζεται στης διηγήσεις της γιαγιάς της και ιστορίες από το τόπο της. Βασικοί πυρήνες της ποίησης της είναι η αγάπη για τη θάλασσα, ο μοναχικός άνθρωπος και η αναζήτηση του έρωτα.