Σοφία Πιπέρου, «Παράπονα»

 Μαζεύω το σώμα μου στα σκεπάσματα
τυλίγομαι  μ' ένα στυλό
και ξεπροβάλλω
σα κουφάρι μες στο κρεββάτι.
Το κρεββάτι λυτρώθηκε,

ένα κενό στο δεξί μου χέρι

και ακόμα τρύπα δε φάνηκε.

Καλημέρα

έχυσα το καφέ σου

πρωινό δεν υπάρχει.

Στέκομαι στο ίδιο μαξιλάρι

στο ίδιο λευκό

αγγίζω με τα μαλλιά μου τις ελπίδες

Αχ!

Δε φάνηκε ακόμα κανένα όνειρο

ούτε καν εφιάλτης.

πηγή

Η Σοφία Πιπέρου γεννήθηκε το 1991 στο Ναύπλιο. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Αθήνα ως ιδιωτική υπάλληλος. Σπούδασε παιδαγωγικές επιστήμες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και δούλεψε εθελοντικά στο χαμόγελο του παιδιού. Με τη ποίηση ασχολείται από τα εφηβικά της χρόνια καθώς συμμετείχε και σε πολλούς μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά λογοτεχνίας. Επίσης έχει συμμετάσχει σε ποιητικές ανθολογίες και έχει δημοσιεύσει ηλεκτρονικά μια σειρά ποιημάτων με τίτλο’ πρωτόλεια νυχτερινών λέξεων ‘. Έχει διακριθεί επίσης σε κυπριακό διαγωνισμό με το διήγημα της ‘Ο Αριστείδης ‘, διήγημα που βασίζεται στης διηγήσεις της γιαγιάς της και ιστορίες από το τόπο της. Βασικοί πυρήνες της ποίησης της είναι η αγάπη για τη θάλασσα, ο μοναχικός άνθρωπος και η αναζήτηση του έρωτα.